Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Et, prenant la parole, Job dit:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Périsse le jour où je suis né, et la nuit qui a dit: Un homme est conçu!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Que ce jour soit ténèbres, que Dieu ne s'en enquière pas d'en haut, qu'aucune lumière ne brille sur lui!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que les ténèbres et l'ombre de la mort le reprennent, qu'une sombre nuée demeure sur lui, qu'une éclipse le remplisse d'horreur!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Que l'obscurité s'empare de cette nuit, qu'elle ne se réjouisse pas au milieu des jours de l'année, qu'elle n'entre pas dans le compte des mois!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Voici, que cette nuit soit stérile, et qu'aucun cri de joie n'y survienne!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Qu'ils la maudissent ceux qui maudissent les jours, ceux qui sont habiles à faire lever Léviathan!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que les étoiles de son crépuscule soient obscurcies, qu'elle attende la lumière et qu'il n'y en ait point, et qu'elle ne voie pas les paupières de l'aurore!

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Parce qu'elle n'a pas fermé le sein qui me porta, et n'a point caché la douleur à mes yeux!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Que ne suis-je mort dès le sein de ma mère? Au sortir de ses flancs, que n'ai-je expiré?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Pourquoi des genoux se sont-ils présentés à moi, et pourquoi des mamelles pour être sucées?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Car, maintenant, je serais couché et tranquille, je dormirais, je serais en repos,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Avec les rois et les arbitres de la terre, qui se bâtissent des mausolées,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Avec les princes qui ont de l'or, qui remplissent d'argent leurs maisons.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou bien, comme l'avorton caché, je n'existerais pas; comme les petits enfants qui n'ont pas vu la lumière.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Là, les méchants ne tourmentent plus personne, et là se reposent les hommes fatigués;

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Avec eux, les captifs sont tranquilles: ils n'entendent plus la voix de l'exacteur.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Là, le petit et le grand sont ensemble, et l'esclave est délivré de son maître.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Pourquoi donne-t-on la lumière au malheureux, et la vie à ceux dont l'âme est pleine d'amertume?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Qui attendent la mort, et elle ne vient point, qui la recherchent plus qu'un trésor,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Qui seraient contents jusqu'à l'allégresse et ravis de joie, s'ils trouvaient le tombeau?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

A l'homme qui ne connaît pas sa voie et que Dieu cerne de tous côtés?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Car je soupire au lieu de manger, et mes cris se répandent comme l'eau.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Ce que je crains m'arrive, et ce que j'appréhende vient sur moi.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Je n'ai ni paix, ni tranquillité, ni repos! Le tourment est venu!