Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Après cela Job ouvrit la bouche

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

et il maudit son premier jour, disant:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Périsse le jour où je suis né et cette nuit où ils dirent: Un homme est conçu.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Que cette nuit reste obscure; que d'en haut jamais le Seigneur ne la rappelle; que jamais lueur ne vienne l'éclairer.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que les ténèbres et les ombres de la mort s'en emparent: qu'un sombre tourbillon l'enveloppe; maudits soient ce jour

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Et cette nuit; que l'obscurité la prenne; qu'elle ne compte pas dans les temps de l'année, et que dans les mois elle ne soit pas comprise.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Mais qu'elle ne soit que douleur; qu'on n'y voie jamais joie ni fête.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Qu'elle soit maudite de Celui qui fait de ce jour un jour maudit et qui peut maîtriser le grand monstre marin.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que les étoiles de cette nuit soient éclipsées; qu'elle ne cesse point; que la lumière ne lui revienne jamais; qu'elle ne voie plus lever l'astre qui annonce l'aurore.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Car cette nuit n'a point clos des portes du ventre de ma mère: elle n'a point détourné de mes yeux la douleur.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Pourquoi ne suis-je pas mort dans les entrailles qui m'ont enfanté? Pourquoi ne suis-je pas mort, aussitôt que j'en suis sorti?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Pourquoi des genoux m'ont-ils recueilli? Pourquoi ai-je sucé des mamelles?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Car, couché, je serais maintenant tranquille; endormi, je me reposerais,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Avec les rois arbitres de la terre, qui s'enorgueillissaient de leurs épées;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Ou avec les grands qui possédaient beaucoup d'or et comblaient d'argent leurs demeures;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou comme un fœtus avorté; ou comme les enfants nouveau-nés qui n'ont point vu la lumière.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Dans ce lieu-là les impies ont consumé le feu de leur fureur; et ceux dont le corps a été brisé de fatigue ont trouvé le repos.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Et, avec eux, la foule qui n'a jamais entendu la voix du collecteur.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Et le petit et le grand; et le serviteur qui a redouté son maître.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Pourquoi le jour a-t-il été donné à ceux qui sont dans l'amertume; et la vie, aux âmes pleines de douleurs?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Ceux-là désirent la mort et ne l'obtiennent pas, semblables à l'homme qui creuse en vain cherchant un trésor,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Et que la joie transporte s'il vient à le trouver.

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

La mort est le repos de l'homme, car Dieu l'a éprouvé à son gré.

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Les gémissements me sont venus avant ma nourriture, et je pleure saisi de crainte.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Car ce que j'avais redouté m'a atteint; ce que j'avais pressenti s'est réalisé.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Je n'ai point vécu en paix; je n'ai eu ni calme ni repos, et la colère m'est venue.