Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Job prit la parole et dit:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Périsse le jour où je suis né, la nuit qui a dit: "Un homme a été conçu!"

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Que ce jour-là ne soit que ténèbres! Que Dieu ne daigne s’y intéresser du haut de sa demeure, et qu’aucune lueur ne l’éclaire!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que l’obscurité et l’ombre de la mort le revendiquent comme leur, qu’une épaisse nuée pèse sur lui, et que des éclipses de soleil en fassent un objet d’épouvante!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Cette nuit-là, que de profondes ténèbres s’en saisissent, qu’elle ne prenne pas rang parmi les jours de l’année et n’entre pas dans le compte des mois!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Oui, que cette nuit-là soit condamnée à la solitude, et que nul chant ne s’y élève!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Puisse-t-elle être exécrée par ceux qui maudissent le jour et possèdent le secret d’éveiller le Léviathan!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que les étoiles de son aube matinale demeurent obscures, qu’elle attende vainement la lumière et ne voie point s’ouvrir les paupières de l’aurore,

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

pour n’avoir pas tenu closes les portes du sein qui m’avait conçu et caché la misère à mes regards!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Que ne suis-je mort dès le sein de ma mère? Que n’ai-je rendu le dernier soupir en me détachant de ses flancs?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Pourquoi deux genoux m’ont-ils recueilli? A quoi bon des mamelles pour m’allaiter?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

A présent je serais couché dans une paix profonde, je dormirais et jouirais du repos,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

en compagnie des rois et des arbitres de la terre, qui se bâtissent des monuments destinés à la ruine,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

ou bien des grands qui ont possédé de l’or et rempli d’argent leurs maisons.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou encore, que n’ai-je été comme l’avorton qu’on, enfouit, comme ces petits enfants qui n’ont pas aperçu la lumière?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Là, les méchants mettent un terme à leur violence, là; se reposent ceux dont les forces sont à bout.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Là aussi, les captifs sont en paix, sans plus entendre la voix d’un maître despotique.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Petits et grands y sont confondus, et l’esclave est libéré de son maître.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Pourquoi octroie-t-on la lumière au misérable, et la vie à ceux dont l’âme est pleine d’amertume,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

qui appellent de leurs vœux la mort, qui les fuit, et la cherchent plus avidement que des trésors,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

qui ressentent des transports de joie et sont dans l’allégresse, dès qu’ils obtiennent une tombe;

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

à l’homme enfin dont la destinée est voilée et que Dieu a confiné comme dans un enclos?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Aussi bien, je ne mange pas un morceau de pain que mes sanglots n’éclatent, et que mes plaintes ne se répandent comme l’eau.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

C’Est que tout malheur dont j’avais peur fond sur moi; ce que je redoutais vient m’assaillir.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Je ne connais plus ni paix, ni sécurité, ni repos: les tourments m’ont envahi.