Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Après cela, Job ouvrit sa bouche et maudit son jour.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Et Job prit la parole et dit:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Périsse le jour auquel je naquis, et la nuit qui dit: Un homme a été conçu!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Ce jour-là, qu’il soit ténèbres; que Dieu ne s’en enquière pas d’en haut, et que la lumière ne resplendisse pas sur lui!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que les ténèbres et l’ombre de la mort le réclament; que les nuées demeurent sur lui; que ce qui assombrit les jours le terrifie!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Cette nuit-là, que l’obscurité s’en empare; qu’elle ne se réjouisse point parmi les jours de l’année, qu’elle n’entre pas dans le nombre des mois!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Voici, que cette nuit-là soit stérile; que les cris de joie n’y entrent pas!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Que ceux qui maudissent le jour la maudissent, ceux qui sont prêts à réveiller Léviathan!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que les étoiles de son crépuscule soient obscurcies; qu’elle attende la lumière, et qu’il n’y en ait point, et qu’elle ne voie pas les cils de l’aurore!

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Parce qu’elle n’a pas fermé les portes du sein qui m’a porté, et n’a pas caché la misère de devant mes yeux.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Pourquoi ne suis-je pas mort dès la matrice, n’ai-je pas expiré quand je sortis du ventre?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Pourquoi les genoux m’ont-ils rencontré, et pourquoi les mamelles, pour les téter?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Car maintenant je serais couché et je serais tranquille, je dormirais: alors j’aurais du repos,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Avec les rois et les conseillers de la terre qui se bâtissent des solitudes,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Ou avec les princes qui ont de l’or, qui ont rempli d’argent leurs maisons;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou, comme un avorton caché, je n’aurais pas été, – comme les petits enfants qui n’ont pas vu la lumière.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Là, les méchants ont cessé leur tumulte, et là ceux dont les forces sont épuisées par la fatigue sont en repos;

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Les prisonniers demeurent ensemble tranquilles, ils n’entendent pas la voix de l’exacteur;

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Là sont le petit et le grand, et le serviteur libéré de son maître.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Pourquoi la lumière est-elle donnée au misérable, et la vie à ceux qui ont l’amertume dans l’âme,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

À ceux qui attendent la mort, et elle n’est pas là, – qui la cherchent plus que des trésors cachés,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Qui se réjouissent jusqu’aux transports [et] sont dans l’allégresse, parce qu’ils ont trouvé le sépulcre, –

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

À l’homme de qui le chemin est caché et que Dieu a enfermé de toutes parts?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Car mon gémissement vient avant mon pain, et mes rugissements débordent comme des eaux.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Car j’ai eu une crainte, et elle est venue sur moi, et ce que j’appréhendais m’est arrivé.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Je n’étais pas en sécurité, et je n’étais pas tranquille ni en repos, et le trouble est venu.