Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

After this, Job opened his mouth and cursed his day,

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

and this is what he said:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

May the day perish on which I was born, and the night, in which it was said, “A man has been conceived.”

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

May that day be turned into darkness, may God not seek it from above, and may light not illuminate it.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Let darkness and the shadow of death obscure it, let a fog overtake it, and let it be enveloped in bitterness.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Let a whirlwind of darkness take hold of that night, let it not be counted in the days of the year, nor numbered in the months.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

May that night be alone and unworthy of praise.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

May they curse it, who curse the day, who are prepared to awaken a leviathan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Let the stars be concealed with its darkness. Let it expect light, and not see it, nor the rising of the dawn in the East.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

For it did not close the doors of the womb that bore me, nor take away evils from my eyes.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Why did I not die in the womb? Having left the womb, why did I not immediately perish?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Why was I received upon the knees? Why was I suckled at the breasts?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

For by now, I should have been sleeping silently, and taking rest in my sleep

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

with the kings and consuls of the earth, who build themselves solitudes,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

either with princes, who possess gold and fill their houses with silver,

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

or, like a hidden miscarriage, I should not have continued, just like those who, being conceived, have not seen the light.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

There the impious cease from rebellion, and there the wearied in strength take rest.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

And at such times, having been bound together without difficulty, they have not heard the voice of the bailiff.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

The small and great are there, and the servant is free from his master.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Why is light given to the miserable, and life to those who are in bitterness of soul,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

who expect death, and it does not arrive, like those who dig for treasure

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

and who rejoice greatly when they have found the grave,

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

to a man whose way is hidden and whom God has surrounded with darkness?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Before I eat, I sigh; and like overflowing waters, so is my howl,

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

for the terror that I feared has happened to me, and so has the dread befallen me.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Have I not remained hidden? Have I not kept silence? Have I not remained calm? Yet indignation has overcome me.