Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

After this, Job opened his mouth and cursed the day of his birth.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

And this is what he said:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

“May the day of my birth perish, and the night it was said, ‘A boy is conceived.’

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

If only that day had turned to darkness! May God above disregard it; may no light shine upon it.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

May darkness and gloom reclaim it, and a cloud settle over it; may the blackness of the day overwhelm it.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

If only darkness had taken that night away! May it not appear among the days of the year; may it never be entered in any of the months.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Behold, may that night be barren; may no joyful voice come into it.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

May it be cursed by those who curse the day — those prepared to rouse Leviathan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

May its morning stars grow dark; may it wait in vain for daylight; may it not see the breaking of dawn.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

For that night did not shut the doors of the womb to hide the sorrow from my eyes.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Why did I not perish at birth; why did I not die as I came from the womb?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Why were there knees to receive me, and breasts that I should be nursed?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

For now I would be lying down in peace; I would be asleep and at rest

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

with kings and counselors of the earth, who built for themselves cities now in ruins,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

or with princes who had gold, who filled their houses with silver.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Or why was I not hidden like a stillborn child, like an infant who never sees daylight?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

There the wicked cease from raging, and there the weary find rest.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

The captives enjoy their ease; they do not hear the voice of the oppressor.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Both small and great are there, and the slave is freed from his master.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Why is light given to the miserable, and life to the bitter of soul,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

who long for death that does not come, and search for it like hidden treasure,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

who rejoice and greatly exult when they can find the grave?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Why is life given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

I sigh when food is put before me, and my groans pour out like water.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

For the thing I feared has overtaken me, and what I dreaded has befallen me.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

I am not at ease or quiet; I have no rest, for trouble has come.”