Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

After this opened Job his mouth, and cursed his day.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

And Job answered and said:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Let the day perish wherein I was born, And the night which said, There is a man-child conceived.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Let that day be darkness; Let not God from above seek for it, Neither let the light shine upon it.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Let darkness and the shadow of death claim it for their own; Let a cloud dwell upon it; Let all that maketh black the day terrify it.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

As for that night, let thick darkness seize upon it: Let it not rejoice among the days of the year; Let it not come into the number of the months.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Lo, let that night be barren; Let no joyful voice come therein.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Let them curse it that curse the day, Who are ready to rouse up leviathan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Let the stars of the twilight thereof be dark: Let it look for light, but have none; Neither let it behold the eyelids of the morning:

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Because it shut not up the doors of my [mother’s] womb, Nor hid trouble from mine eyes.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Why died I not from the womb? Why did I not give up the ghost when my mother bare me?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Why did the knees receive me? Or why the breasts, that I should suck?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

For now should I have lain down and been quiet; I should have slept; then had I been at rest,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

With kings and counsellors of the earth, Who built up waste places for themselves;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Or with princes that had gold, Who filled their houses with silver:

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Or as a hidden untimely birth I had not been, As infants that never saw light.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

There the wicked cease from troubling; And there the weary are at rest.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

There the prisoners are at ease together; They hear not the voice of the taskmaster.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

The small and the great are there: And the servant is free from his master.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Wherefore is light given to him that is in misery, And life unto the bitter in soul;

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Who long for death, but it cometh not, And dig for it more than for hid treasures;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Who rejoice exceedingly, And are glad, when they can find the grave?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

[Why is light given] to a man whose way is hid, And whom God hath hedged in?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

For my sighing cometh before I eat, And my groanings are poured out like water.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

For the thing which I fear cometh upon me, And that which I am afraid of cometh unto me.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest; But trouble cometh.