Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

En Job hief aan en sprak:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!