Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

og Job tog til Orde og sagde:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!