Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Dilə gəlib belə dedi:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

«Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».