Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.