Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Siguió Job explicando y dijo:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

“¡Ojalá volviera a ser como en los meses pasados, como en los días en que Dios me protegía,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

cuando su luz brillaba sobre mi cabeza, y su luz me guiaba en las tinieblas!

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

¿Cuál era en la madurez de mi vida, cuando era amigo de Dios y Este guardaba mi morada;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

cuando el Todopoderoso estaba conmigo, y me rodeaban mis hijos;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

cuando lavaba mis pies con leche, y de la roca me brotaban ríos de aceite.

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

(En aquel tiempo) cuando yo salía a la puerta de la ciudad, y en la plaza establecía mi asiento,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

los jóvenes al verme se retiraban, y los ancianos se levantaban, y se mantenían en pie.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Los príncipes contenían la palabra, y ponían su mano sobre la boca.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Se callaba la voz de los magnates y su lengua se pegaba a su paladar.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

El que me escuchaba, me llamaba dichoso, y el ojo que me veía, daba señas en favor mío.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Yo libraba al pobre que pedía auxilio, y al huérfano que no tenía sostén.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Sobre mí venía la bendición del que hubiera perecido, y yo alegraba el corazón de la viuda.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Me revestía de justicia, y esta me revestía a mí, mi equidad me servía de manto y tiara.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Era yo ojo para el ciego, y pie para el cojo,

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

padre de los pobres, que examinaba con diligencia aun la causa del desconocido.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Quebraba los colmillos del malvado, y de sus dientes arrancaba la presa.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Por lo cual me decía: «Moriré en mi nido, y mis días serán tan numerosos como la arena;

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

mi raíz se extenderá hacia las aguas, y el rocío pasará la noche en mis hojas.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Será siempre nueva en mí la gloria mía, y mi arco se renovará en mi mano.»

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

A mí me escuchaban sin perder la paciencia, aguardando silenciosamente mi consejo.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Después de hablar ya no respondía nadie, porque (cual rocío) caían sobre ellos mis palabras.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Me esperaban como se espera la lluvia, abrían su boca como a la lluvia tardía.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Si les sonreía estaban admirados, y se alegraban de esa luz de mi rostro.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Yo decidía su conducta y me sentaba a la cabecera, habitaba como un rey entre sus tropas, cual consolador un medio de los afligidos.”