Jobi 29
1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:
Poleg tega je Job nadaljeval svojo prispodobo in rekel:
2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,
»Oh, da bi bil kakor v preteklih mesecih, kakor v dneh, ko me je Bog varoval,
3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;
ko je njegova sveča svetila nad mojo glavo in ko sem z njegovo svetlobo hodil skozi temo,
4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,
kakor sem bil v dneh svoje mladosti, ko je bila Božja skrivnost na mojem šotoru,
5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;
ko je bil Vsemogočni še z menoj, ko so bili moji otroci okoli mene,
6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.
ko sem svoje korake umival z maslom in mi je skala izlivala reke olja,
7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,
ko sem šel ven k velikim vratom skozi mesto, ko sem svoj sedež pripravil na ulici!
8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;
Mladeniči so me videli in se skrili in ostareli so se vzdignili in stali.
9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;
Princi so zadržali govorjenje in na svoja usta položili svojo roko.
10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.
Plemiči so molčali in njihov jezik se je prilepil na nebo njihovih ust.
11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,
Ko me je uho zaslišalo, potem me je blagoslovilo in ko me je oko zagledalo, mi je dalo pričevanje,
12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.
ker sem osvobodil reveža, ki je jokal in osirotelega in tistega, ki ni imel nikogar, da mu pomaga.
13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.
Blagoslov tistega, ki je bil pripravljen, da umre, je prišel nadme. Vdovinemu srcu sem storil, da prepeva od radosti.
14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.
Nadel sem si pravičnost in ta me je oblekla. Moja sodba je bila kakor svečano oblačilo in diadem.
15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;
Bil sem oči slepemu in stopala hromemu.
16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.
Bil sem oče revnemu in zadevo, ki je nisem poznal, sem preiskal.
17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.
Zlomil sem čeljusti zlobnemu in izpulil plen iz njegovih zob.
18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;
Potem sem rekel: ›Umrl bom v svojem gnezdu in svoje dneve bom pomnožil kakor pesek.‹
19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;
Moja korenina je bila razprostrta pri vodah in rosa je vso noč ležala na moji mladiki.
20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.
Moja slava je bila sveža v meni in moj lok je bil obnovljen v moji roki.
21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.
Možje so mi prisluhnili, čakali in molčali ob mojem nasvetu.
22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.
Po mojih besedah niso ponovno spregovorili in moj govor je rosil nanje.
23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.
Name so čakali kakor na dež in svoja usta so široko odprli kakor za pozni dež.
24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.
Če sem se jim smejal, temu niso verjeli. Svetlobe mojega obličja niso zavrgli.
25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.
Izbral sem njihovo pot in sedel [kot] vodja in prebival kakor kralj v vojski, kakor nekdo, ki tolaži žalovalce.
