Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Još nastavi Jov besjedu svoju i reèe:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

O da bih bio kao preðašnjih mjeseca, kao onijeh dana kad me Bog èuvaše,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Kad svijetljaše svijeæom svojom nad glavom mojom, i pri vidjelu njegovu hoðah po mraku,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Kako bijah za mladosti svoje, kad tajna Božija bijaše u šatoru mom,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Kad još bijaše svemoguæi sa mnom, i djeca moja oko mene,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Kad se trag moj oblivaše maslom, i stijena mi toèaše ulje potocima,

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Kad izlažah na vrata kroz grad, i na ulici namještah sebi stolicu:

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Mladiæi videæi me uklanjahu se, a starci ustajahu i stajahu,

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Knezovi prestajahu govoriti i metahu ruku na usta svoja,

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Upravitelji ustezahu glas svoj i jezik im prianjaše za grlo.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Jer koje me uho èujaše, nazivaše me blaženijem; i koje me oko viðaše, svjedoèaše mi

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Da izbavljam siromaha koji vièe, i sirotu i koji nema nikoga da mu pomože;

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Blagoslov onoga koji propadaše dolažaše na me, i udovici srce raspijevah;

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

U pravdu se oblaèih i ona mi bijaše odijelo, kao plašt i kao vijenac bijaše mi sud moj.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Oko bijah slijepcu i noga hromu.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Otac bijah ubogima, i razbirah za raspru za koju ne znah.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

I razbijah kutnjake nepravedniku, i iz zuba mu istrzah grabež.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Zato govorah: u svojem æu gnijezdu umrijeti, i biæe mi dana kao pijeska.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Korijen moj pružaše se kraj vode, rosa bivaše po svu noæ na mojim granama.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Slava moja pomlaðivaše se u mene, i luk moj u ruci mojoj ponavljaše se.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Slušahu me i èekahu, i muèahu na moj svjet.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Poslije mojih rijeèi niko ne pogovaraše, tako ih natapaše besjeda moja.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Jer me èekahu kao dažd, i usta svoja otvorahu kao na pozni dažd.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Kad bih se nasmijao na njih, ne vjerovahu, i sjajnosti lica mojega ne razgonjahu.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Kad bih otišao k njima, sjedah u zaèelje, i bijah kao car u vojsci, kad tješi žalosne.