Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

И продолжал Иов возвышенную речь свою и сказал:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

о, если бы я был, как в прежние месяцы, как в те дни, когда Бог хранил меня,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

когда светильник Его светил над головою моею, и я при свете Его ходил среди тьмы;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

как был я во дни молодости моей, когда милость Божия была над шатром моим,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

когда еще Вседержитель был со мною, и дети мои вокруг меня,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

когда пути мои обливались молоком, и скала источала для меня ручьи елея!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

когда я выходил к воротам города и на площади ставил седалище свое, -

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

юноши, увидев меня, прятались, а старцы вставали и стояли;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

князья удерживались от речи и персты полагали на уста свои;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

голос знатных умолкал, и язык их прилипал к гортани их.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Ухо, слышавшее меня, ублажало меня; око видевшее восхваляло меня,

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

потому что я спасал страдальца вопиющего и сироту беспомощного.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Благословение погибавшего приходило на меня, и сердцу вдовы доставлял я радость.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Я облекался в правду, и суд мой одевал меня, как мантия и увясло.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Я был глазами слепому и ногами хромому;

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

отцом был я для нищих и тяжбу, которой я не знал, разбирал внимательно.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Сокрушал я беззаконному челюсти и из зубов его исторгал похищенное.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

И говорил я: в гнезде моем скончаюсь, и дни мои будут многи, как песок;

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

корень мой открыт для воды, и роса ночует на ветвях моих;

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

слава моя не стареет, лук мой крепок в руке моей.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Внимали мне и ожидали, и безмолвствовали при совете моем.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

После слов моих уже не рассуждали; речь моя капала на них.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Ждали меня, как дождя, и, как дождю позднему, открывали уста свои.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Бывало, улыбнусь им - они не верят; и света лица моего они не помрачали.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Я назначал пути им и сидел во главе и жил как царь в кругу воинов, как утешитель плачущих.