Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

E Jó continuou a falar seu discurso, dizendo:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ah quem me dera que fosse como nos meses passados! Como nos dias em que Deus me guardava!

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Quando ele fazia brilhar sua lâmpada sobre minha cabeça, e eu com sua luz caminhava pelas trevas,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Como era nos dias de minha juventude, quando a amizade de Deus estava sobre minha tenda;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Quando o Todo-Poderoso ainda estava comigo, meus filhos ao redor de mim;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Quando eu lavava meus passos com manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quando eu saía para a porta da cidade, [e] na praça preparava minha cadeira,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Os rapazes me viam, e abriam caminho; e os idosos se levantavam, e ficavam em pé;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Os príncipes se detinham de falar, e punham a mão sobre a sua boca;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

A voz dos líderes se calava, e suas línguas se apegavam a céu da boca;

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

O ouvido que me ouvia me considerava bem-aventurado, e o olho que me via dava bom testemunho de mim.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Porque eu livrava ao pobre que clamava, e ao órfão que não tinha quem o ajudasse.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

A bênção do que estava a ponto de morrer vinha sobre mim; e eu fazia o coração da viúva ter grande alegria.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Vestia-me de justiça, e ela me envolvia; e meu juízo era como um manto e um turbante.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Eu era olhos para o cego, e pés para o manco.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Aos necessitados eu era pai; e a causa que eu não sabia, investigava com empenho.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

E quebrava os queixos do perverso, e de seus dentes tirava a presa.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

E eu dizia: Em meu ninho expirarei, e multiplicarei [meus] dias como areia.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho ficava de noite em meus ramos.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Minha honra se renovava em mim, e meu arco se revigorava em minha mão.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Ouviam-me, e esperavam; e se calavam ao meu conselho.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Depois de minha palavra nada replicavam, e minhas razões gotejavam sobre eles.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Pois esperavam por mim como pela chuva, e abriam sua boca como para a chuva tardia.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Se eu me ria com eles, não acreditavam; e não desfaziam a luz de meu rosto.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Eu escolhia o caminho para eles, e me sentava à cabeceira; e habitava como rei entre as tropas, como o consolador dos que choram.