Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ah! quem me dera ser como eu fui nos mezes passados! como nos dias em que Deus me guardava!

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quando sahia a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Os moços me viam, e se escondiam, e até os edosos se levantavam e se punham em pé:

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Os principes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua bocca:

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

A voz dos chefes se escondia: e a sua lingua se pegava ao seu paladar:

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bemaventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Porque eu livrava o miseravel, que clamava: como tambem o orfão que não tinha quem o soccoresse.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viuva.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Vestia-me da justiça: e ella me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juizo.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Eu fui o olho do cego, como tambem os pés do coxo:

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Aos necessitados era pae, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligencia;

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

E quebrava os queixaes do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

A minha raiz se estendia junto ás aguas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Ouvindo-me esperavam, e em silencio attendiam ao meu conselho.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões distillavam sobre elles;

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua bocca, como a chuva tardia

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Se me ria para elles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquelle que consola os que pranteiam.