Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Då heldt Job fram med talen sin og sagde:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

«Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.