Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.