Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.