Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Oculus fui cæco, et pes claudo.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.