Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

“Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

E dicevo: “Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano”.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.