Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

E GIOBBE riprese il suo ragionamento, e disse:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Oh! fossi io pure come a' mesi di prima, Come al tempo che Iddio mi guardava!

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Quando egli faceva rilucere la sua lampana sopra il mio capo, E [quando] io camminava al suo lume, per mezzo le tenebre;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Come io era al tempo della mia giovanezza, Mentre il consiglio di Dio governava il mio tabernacolo;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Mentre l'Onnipotente [era] ancora meco, [E] i miei famigli mi [erano] d'intorno;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Mentre io lavava i miei passi nel burro, E le rocce versavano presso di me de' ruscelli d'olio.

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quando io andava fuori alla porta per la città, [O] mi faceva porre il mio seggio in su la piazza,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

I fanciulli, veggendomi, si nascondevano; E i vecchi si levavano, e stavano in piè;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

I principali si rattenevano di parlare, E si mettevano la mano in su la bocca;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

La voce de' rettori era celata, E la lor lingua era attaccata al lor palato;

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

L'orecchio che [mi] udiva mi celebrava beato; L'occhio che [mi] vedeva mi rendeva testimonianza;

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Perciocchè io liberava il povero che gridava, E l'orfano che non avea chi l'aiutasse.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

La benedizione di chi periva veniva sopra me; Ed io faceva cantare il cuor della vedova.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Io mi vestiva di giustizia, ed [ella altresì] mi rivestiva; La mia dirittura [mi era] come un ammanto, e come una benda.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Io era occhi al cieco, E piedi allo zoppo.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Io [era] padre a' bisognosi, E investigava la causa che mi era sconosciuta.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

E rompeva i mascellari al perverso, E gli faceva gittar la preda d'infra i denti.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Onde io diceva: Io morrò nel mio nido, E moltiplicherò i [miei] giorni come la rena.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

La mia radice [era] aperta alle acque, E la rugiada era tutta la notte in su i miei rami.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

La mia gloria si rinnovava in me, E il mio arco si rinforzava in mano mia.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

[Altri] mi ascoltava, ed aspettava [che io avessi parlato]; E taceva al mio consiglio.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Dopo che io avea parlato, niuno replicava; E i miei ragionamenti stillavano sopra loro.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Essi mi aspettavano come la pioggia, Ed aprivano la bocca, [come] dietro alla pioggia della stagione della ricolta.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

[Se] io rideva verso loro, essi nol credevano, E non facevano scader la chiarezza della mia faccia.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

[Se] mi piaceva d'andar con loro, io sedeva in capo, Ed abitava con loro come un re fra le [sue] schiere, E come una persona che consola quelli che fanno cordoglio.