Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, s világánál jártam a setétet;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Mikor még a Mindenható velem volt, és körültem voltak gyermekeim;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Mikor lábaimat édes tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek és állottak.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Az én szavaim után nem szóltak többet, s harmatként hullt rájok beszédem.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Örömest választottam útjokat, mint főember ültem ott; úgy laktam ott, mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.