Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Und Hiob hob abermals an seine Sprüche und sprach:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

O daß ich wäre wie in den vorigen Monden, in den Tagen, da mich Gott behütete;

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

da seine Leuchte über meinem Haupt schien und ich bei seinem Licht in der Finsternis ging;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

wie war ich in der Reife meines Lebens, da Gottes Geheimnis über meiner Hütte war;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

da der Allmächtige noch mit mir war und meine Kinder um mich her;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

da ich meine Tritte wusch in Butter und die Felsen mir Ölbäche gossen;

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

da ich ausging zum Tor in der Stadt und mir ließ meinen Stuhl auf der Gasse bereiten;

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

da mich die Jungen sahen und sich versteckten, und die Alten vor mir aufstanden;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

da die Obersten aufhörten zu reden und legten ihre Hand auf ihren Mund;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

da die Stimme der Fürsten sich verkroch und ihre Zunge am Gaumen klebte!

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Denn wessen Ohr mich hörte, der pries mich selig; und wessen Auge mich sah, der rühmte mich.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Denn ich errettete den Armen, der da schrie, und den Waisen, der keinen Helfer hatte.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Der Segen des, der verderben sollte, kam über mich; und ich erfreute das Herz der Witwe.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Gerechtigkeit war mein Kleid, das ich anzog wie einen Rock; und mein Recht war mein fürstlicher Hut.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Ich war des Blinden Auge und des Lahmen Fuß.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Ich war ein Vater der Armen; und die Sache des, den ich nicht kannte, die erforschte ich.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Ich zerbrach die Backenzähne des Ungerechten und riß den Raub aus seinen Zähnen.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Ich gedachte: “Ich will in meinem Nest ersterben und meiner Tage viel machen wie Sand.”

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Meine Wurzel war aufgetan dem Wasser, und der Tau blieb über meinen Zweigen.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Meine Herrlichkeit erneute sich immer an mir, und mein Bogen ward immer stärker in meiner Hand.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Sie hörten mir zu und schwiegen und warteten auf meinen Rat.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Nach meinen Worten redete niemand mehr, und meine Rede troff auf sie.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Sie warteten auf mich wie auf den Regen und sperrten ihren Mund auf als nach dem Spätregen.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Wenn ich mit ihnen lachte, wurden sie nicht zu kühn darauf; und das Licht meines Angesichts machte mich nicht geringer.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Wenn ich zu ihrem Geschäft wollte kommen, so mußte ich obenan sitzen und wohnte wie ein König unter Kriegsknechten, da ich tröstete, die Leid trugen.