Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Darauf fuhr Hiob also fort, seine Rede vorzutragen:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

O daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen da mich Gott beschützte;

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

als seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Licht durch Dunkel wandelte,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

so, wie ich war in meines Sommers Tagen, als Gottes Freundschaft über meinem Zelte waltete,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

als der Allmächtige noch mit mir war, rings um mich meine Knaben;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

als ich meine Schritte in Dickmilch badete, und der Fels neben mir Bäche Öls ergoß;

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

als ich zum Thore ging hinauf zur Stadt, auf dem freien Platze meinen Sitz aufschlug.

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Wenn mich die Knaben sahen, verbargen sie sich, und die Greise erhoben sich und blieben stehn;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Häuptlinge hielten inne mit Reden und legten die Hand auf ihren Mund.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Der Edlen Stimme verbarg sich, und ihre Zunge klebte an ihrem Gaumen.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Denn wo ein Ohr nur hörte, da pries es mich selig, und wo ein Auge sah, da gab es mir Zeugnis.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Denn ich rettete den Elenden, der um Hilfe schrie, und die Waise und den, der keinen Helfer hatte.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Der Segen des Verlorenen kam über mich, und das Herz der Witwe macht ich jubeln.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Gerechtigkeit zog ich an, und sie zog mich an, wie Talar und Turban zog ich an meine Rechtschaffenheit.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Auge ward ich dem Blinden und Fuß war ich dem Lahmen.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Ein Vater war ich den Armen und die Rechtssache des mir Unbekannten untersuchte ich;

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

ich zerschmetterte dem Frevler die Kinnladen und warf ihm die Beute aus den Zähnen.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

So dachte ich denn: “Bei meinem Neste werde ich verscheiden und wie der Phönix meine Tage mehren.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Meine Wurzel steht über dem Wasser offen, und der Tau übernachtet in meinen Zweigen.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Meine Würde ist stets neu bei mir, und mein Bogen verjüngt sich in meiner Hand.”

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Mir hörten sie zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rate.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr, und meine Rede troff auf sie herab.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

So warteten sie auf mich wie auf Regen und wie nach Spätregen sperrten sie den Mund auf.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Ich lächelte ihnen zu, wenn sie verzagten, und das heitre Antlitz trübten sie mir nie.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Gern wählte ich den Weg zu ihnen, saß da als Haupt und thronte wie ein König in der Heerschar, wie einer, der Trauernde tröstet.