Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Job continua son discours sentencieux, et dit:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.