Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Et Job reprit son discours sentencieux et dit:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Oh! que ne suis-je comme aux mois d’autrefois, comme aux jours où Dieu me gardait;

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Quand sa clarté luisait sur ma tête, et que dans les ténèbres je marchais à sa lumière;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Comme j’étais aux jours de mon automne, quand le conseil secret de Dieu présidait sur ma tente;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Quand le Tout-puissant était encore avec moi, [et] que mes jeunes gens m’entouraient;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Quand je lavais mes pas dans le caillé, et que le rocher versait auprès de moi des ruisseaux d’huile! –

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quand je sortais [pour aller] à la porte par la ville, quand je préparais mon siège sur la place:

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Les jeunes gens me voyaient et se cachaient, et les vieillards se levaient [et] se tenaient debout;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Les princes s’abstenaient de parler et mettaient la main sur leur bouche,

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

La voix des nobles s’éteignait, et leur langue se collait à leur palais.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Quand l’oreille m’entendait, elle m’appelait bienheureux; quand l’œil me voyait, il me rendait témoignage;

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Car je délivrais le malheureux qui implorait du secours, et l’orphelin qui était sans aide.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

La bénédiction de celui qui périssait venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Je me vêtais de la justice, et elle me revêtait; ma droiture m’était comme un manteau et un turban.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

J’étais, moi, les yeux de l’aveugle et les pieds du boiteux;

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

J’étais un père pour les pauvres, et j’examinais la cause de celui qui m’était inconnu;

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Et je brisais la mâchoire de l’inique, et d’entre ses dents j’arrachais la proie.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Et je disais: J’expirerai dans mon nid, et mes jours seront nombreux comme le sable;

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Ma racine sera ouverte aux eaux, et la rosée séjournera sur ma branche;

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Ma gloire [restera] toujours nouvelle avec moi, et mon arc rajeunira dans ma main.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

On m’écoutait et on attendait, et on se taisait pour [avoir] mon conseil;

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Après que j’avais parlé on ne répliquait pas, et mon discours distillait sur eux;

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Et on m’attendait comme la pluie, et on ouvrait la bouche [comme] pour la pluie de la dernière saison.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Si je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et ils ne troublaient pas la sérénité de ma face.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Je choisissais pour eux le chemin et je m’asseyais à leur tête, et je demeurais comme un roi au milieu d’une troupe, comme quelqu’un qui console les affligés.