Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Job reprit encore son discours et dit:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Oh! Qui me rendra les mois d'autrefois, les jours où Dieu veillait à ma garde;

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

quand sa lampe brillait sur ma tête, et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Tel que j'étais aux jours de mon âge mûr, quand Dieu me visitait familièrement dans ma tente,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes fils m'entouraient;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher me versait des flots d'huile!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Lorsque je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que j'établissais mon siège sur la place publique,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

en me voyant, les jeunes gens se cachaient, les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Les princes retenaient leurs paroles, et mettaient leur main sur la bouche.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

La voix des chefs restait muette, leur langue s'attachait à leur palais.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

L'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, et l'orphelin dénué de tout appui.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, je remplissais de joie le cœur de la veuve.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Je me revêtais de la justice comme d'un vêtement, mon équité était mon manteau et mon turban.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

J'étais l'œil de l'aveugle, et le pied du boiteux.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

J'étais le père des pauvres, j'examinais avec soin la cause de l'inconnu.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Je brisais la mâchoire de l'injuste, et j'arrachais sa proie d'entre les dents.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Je disais: « Je mourrai dans mon nid, j'aurai des jours nombreux comme le sable.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Mes racines s'étendent vers les eaux, la rosée passe la nuit dans mon feuillage.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Ma gloire reverdira sans cesse, et mon arc reprendra sa vigueur dans ma main. »

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

On m'écoutait et l'on attendait, on recueillait en silence mon avis.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Après que j'avais parlé, personne n'ajoutait rien; ma parole coulait sur eux comme la rosée.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Ils m'attendaient comme on attend la pluie; ils ouvraient la bouche comme aux ondées du printemps.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Si je leur souriais, ils ne pouvaient le croire; ils recueillaient avidement ce signe de faveur.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Quand j'allais vers eux, j'avais la première place, je siégeais comme un roi entouré de sa troupe, comme un consolateur au milieu des affligés.