Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.