Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Job nastavi svoju besjedu i reče:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

“O, da mi je prošle proživjet' mjesece, dane one kad je Bog nada mnom bdio,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

kad mi je nad glavom njegov sjao žižak a kroz mrak me svjetlo njegovo vodilo,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

kao u dane mojih zrelih jeseni kad s mojim stanom Bog prijateljevaše,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

kada uz mene još bijaše Svesilni i moji me okruživahu dječaci,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

kada mi se noge u mlijeku kupahu, a potokom ulja ključaše mi kamen!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Kada sam na vrata gradska izlazio i svoju stolicu postavljao na trg,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

vidjevši me, sklanjali bi se mladići, starci bi ustavši stojeći ostali.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Razgovor bi prekidali uglednici i usta bi svoja rukom zatvarali.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Glavarima glas bi sasvim utihnuo, za nepce bi im se zalijepio jezik.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Tko god me slušao, blaženim me zvao, hvalilo me oko kad bi me vidjelo.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Jer, izbavljah bijednog kada je kukao i sirotu ostavljenu bez pomoći.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Na meni bješe blagoslov izgubljenih, srcu udovice ja veselje vraćah.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Pravdom se ja kao haljinom odjenuh, nepristranost bje mi plaštem i povezom.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Bjeh oči slijepcu i bjeh noge bogalju,

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

otac ubogima, zastupnik strancima.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Kršio sam zube čovjeku opaku, plijen sam čupao iz njegovih čeljusti.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Govorah: 'U svom ću izdahnuti gnijezdu, k'o palma, bezbrojne proživjevši dane.'

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Korijenje se moje sve do vode pruža, na granama mojim odmara se rosa.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Pomlađivat će se svagda slava moja i luk će mi se obnavljati u ruci.'

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Slušali su željno što ću im kazati i šutjeli da od mene savjet čuju.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Na riječi mi ne bi ništa dometali i besjede su mi daždile po njima.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Za mnom žudjeli su oni k'o za kišom, otvarali usta k'o za pljuskom ljetnim.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Osmijeh moj bijaše njima ohrabrenje; pazili su na vedrinu moga lica.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Njima ja sam izabirao putove, kao poglavar ja sam ih predvodio, kao kralj među svojim kad je četama kao onaj koji tješi ojađene.