Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Job loh amah kah a pom te a cong tih,

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

“Kai he hlamat kah hla bangla aka khueh tih Pathen kah khohnin bangla kai aka tuem te unim?

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Amah loh a hmaithoi te ka lu soah a thangthen tih amah kah vangnah nen ni a hmuep ah khaw ka caeh.

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Ka cavaa tue vaengah khaw ka dap ah Pathen kah baecenol la ka om.

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Tlungthang te kai taengah om pueng tih, ka kaepvai ka ca rhoek om.

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Ka khokan te suknaeng neh a hluk tih lungpang loh kai ham situi sokca a long sak.

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Vangpuei vongka ah ka thoeng tih toltung ah ka ngolhmuen cikngae sak.

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Kai m'hmuh uh vaengah cadong rhoek te thuh uh. Patong rhoek khaw thoo uh tih pai uh.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Mangpa rhoek loh olthui te a phah uh tih a kut te a ka dongla a khueh uh.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Rhaengsang rhoek ol te a phah tih a lai khaw a dang dongla kap.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Hna loh a yaak vaengah kai n'uem tih mik loh a hmuh vaengah kai n'rhalrhing sak.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Mangdaeng loh bomnah a bih tih cadah neh a taengah aka bom aka om pawt khaw ka loeih sak.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Hlang milh kah yoethennah te kai soah pai tih nuhmai kah lungbuei khaw ka tamhoe sak.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Duengnah te ka bai tih hnikul bangla kai n'khuk. Ka tiktamnah he ka sammuei nah ni.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Mikdael taengah mik la, khokhaem taengah kho la ka om.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Kai tah khodaeng taengah a napa la ka om tih ming pawt kah tuituknah te ka khe pah.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Boethae kah pumcu te ka thuk pah tih a no lamkah maeh te ka voeih pah.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Te dongah, “Ka bu ah ka pal mako,” ka ti tih laivin bangla khohnin ka puh.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Ka yung loh tui taengla a muk tih buemtui loh ka cangvuei dongah rhaeh.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Ka thangpomnah ka taengah thai tih ka lii ka kut dongah tinghil.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Kai taengah a hnatun uh tih a lamtawn uh dongah ka cilsuep ham kuemsuem uh.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Ka ol hnukah talh uh voel pawt tih kai olthui he amih soah tla.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Kai ham tah khotlan bangla a lamtawn uh tih a ka loh tlankhol bangla a ang uh.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Amih taengah ka luem dae n'tangnah uh pawt tih ka maelhmai vangnah dongah khaw yalh uh pawh.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Amih kah longpuei te ka coelh tih boeilu la ka ngol. Caem lakli ah manghai bangla kho ka sak tih rhahdoe cangpoem akhaw a hloep.