Jobi 29
1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:
И Иов още продължи беседата си като казваше:
2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,
О, да бях както в предишните месеци, Както в дните, когато Бог ме пазеше,
3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;
Когато светилникът Му светеше на главата ми, И със светлината Му ходех в тъмнината;
4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,
Както бях в дните на зрелостта си, Когато съветът от Бога бдеше над шатъра ми;
5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;
Когато Всемогъщият беше още с мене, И децата ми бяха около мене;
6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.
Когато миех стъпките си с масло, И скалата изливаше за мене реки от дървено масло!
7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,
Когато през града излизах на портата, И приготвях седалището си на пазара,
8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;
Младите, като ме гледаха, се криеха, И старците ставаха и стояха прави;
9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;
Първенците се въздържаха от говорене, И туряха ръка на устата си;
10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.
Гласът на началниците замлъкваше, И езикът им залепваше за небцето им;
11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,
Ухо, като ме чуеше, ублажаваше ме, И око, като ме виждаше, свидетелствуваше за мене;
12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.
Защото освобождавах сиромаха, който викаше, И сирачето, и онзи, който нямаше помощник.
13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.
Благословението от този, който бе близо до загиване, идеше на мене; И аз веселях сърцето на вдовицата.
14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.
Обличах правдата, и тя ми беше одежда; Моята правдивост ми беше като мантия и корона.
15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;
Аз бях очи на слепия, И нозе на хромия.
16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.
Бях баща на сиромасите; Изследвах делото на непознатия мене.
17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.
Трошех челюстите на несправедливия, И изтеглях лова из зъбите му.
18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;
Тогава думах: Ще умра в гнездото си; И дните ми ще се умножат, както пясъка.
19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;
Коренът ми е прострян към водите; И росата намокрюва цяла нощ клоните ми.
20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.
Славата ми зеленее още в мене; И лъкът ми се укрепява в ръката ми.
21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.
Човеците чакаха да ме слушат, И мълчаха, за да чуят съветите ми.
22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.
Подир моите думи те не притуряха нищо; Словото ми капеше върху тях;
23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.
За мене очакваха като за дъжд, И устата ми зееха като за пролетен дъжд.
24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.
Усмихвах се на тях, когато бяха в отчаяние; И те не можаха да потъмнеят светлостта на лицето ми.
25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.
Избирах пътя към тях, и седях пръв помежду им, И живеех като цар всред войската, Както онзи, който утешава наскърбените.
