Jobi 27

1 Jobi e mori fjalën përsëri dhe tha:

Job heldt fram med talen sin og sagde:

2 “Ashtu si rron Perëndia që më ka hequr të drejtën time dhe i Plotfuqishmi që më ka hidhëruar shpirtin,

«So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg

3 deri sa të ketë një frymë jete tek unë dhe të jetë fryma e Perëndisë në flegrat e hundës sime,

- for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:

4 buzët e mia nuk do të thonë asnjë ligësi, as gjuha ime nuk ka për të shqiptuar asnjë gjë të rreme.

Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.

5 Nuk do të pranoj që ju keni të drejtë; deri në regëtimat e fundit nuk do të heq dorë nga ndershmëria ime.

D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.

6 Do të qëndroj i patundur në drejtësinë time, pa bërë lëshime; zemra nuk më qorton asnjë nga ditët e mia.

Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.

7 Armiku im qoftë si njeriu i keq, dhe ai që ngrihet kundër meje ashtu si njeriu i padrejtë.

Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.

8 Çfarë shprese mund të ketë në fakt i pabesi, edhe sikur të arrijë të sigurojë fitime, kur Perëndia i heq jetën?

Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?

9 A do ta dëgjojë Perëndia britmën e tij, kur mbi të do të bjerë fatkeqësia?

Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?

10 A do t’i vërë kënaqësitë e tij vallë tek i Plotfuqishmi dhe do të kërkojë ndihmën e Perëndisë në çdo kohë?

Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?

11 Do t’ju jap mësime mbi fuqinë e Perëndisë, nuk do t’ju fsheh qëllimet e të Plotfuqishmit.

Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.

12 Por ju të gjithë i keni vënë re këto gjëra, pse, pra, silleni në mënyrë kaq të kotë?

Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?

13 Ky është fati që Perëndia i rezervon njeriut të keq, trashëgimia që njerëzit që përdorin dhunën marrin nga i Plotfuqishmi.

Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.

14 Në rast se ka një numër të madh bijsh, këta i destinohen shpatës, dhe trashëgimtarët e tij nuk do të kenë bukë për t’u ngopur.

Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;

15 Ata që do të mbijetojnë pas tij do të varrosen nga vdekja dhe të vejat e tyre nuk do të qajnë.

dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.

16 Në rast se grumbullon argjend si pluhur dhe mbledh rrobe si baltë,

Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:

17 ai i grumbullon, por do t’i veshë i drejti, dhe argjendin do ta ndajë i pafajmi.

Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.

18 Ai ndërton shtëpinë e tij si një mole, si një kasolle që e ka bërë një rojtar.

Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.

19 I pasuri bie në shtrat, por nuk do të bashkohet me njerëzit e tij; hap sytë dhe nuk është më.

Rik legg han seg - men aldri meir; han opnar augo - og er burte.

20 Tmerri e kap në befasi si ujërat; në mes të natës një furtunë e rrëmben tinëzisht.

Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.

21 Era e lindjes e merr me vete dhe ai ikën, e fshin nga vendi i tij si një vorbull.

Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.

22 Ajo sulet kundër tij pa mëshirë, ndërsa ai kërkon në mënyrë të dëshpëruar të shpëtojë nga ajo dorë,

Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.

23 njerëzia duartroket në mënyrë tallëse për të dhe fërshëllen kundër tij nga vendi ku ndodhet”.

Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.