Jobi 24

1 “Pse vallë i Plotfuqishmi nuk i rezervon vetes kohëra dhe ata që e njohin nuk shohin ditët e tij?

Зашто Свемогућем нису сакривена времена? И који Га знају, не виде дана Његових?

2 Disa zhvendosin kufijtë, marrin me forcë kopetë dhe i çojnë në kullotë;

Међе помичу безбожни, отимају стадо и пасу;

3 u marrin gomarin jetimëve dhe marrin peng kaun e gruas së ve;

Магарца сиротама одгоне; у залогу узимају вола удовици;

4 i shtyjnë jashtë rruge nevojtarët, kështu tërë të varfrit e vendit janë të detyruar të fshihen.

Сиромахе одбијају с пута; убоги у земљи крију се сви.

5 Ja ku janë, si gomarë të egjër në shkretëtirë dalin në punën e tyre herët në mëngjes për të kërkuar ushqim; shkretëtira jep ushqim për ta dhe për bijtë e tyre.

Гле, као дивљи магарци у пустињи излазе на посао свој устајући рано на плен; пустиња је храна њима и деци њиховој.;

6 Mbledhin forazhin e tyre në fushat dhe mbledhin vilet e pavjela në vreshtin e të pabesit.

Жању њиву и беру виноград који није њихов;

7 E kalojnë natën lakuriq, pa rroba, dhe nuk kanë me se të mbulohen nga të ftohtit.

Гола нагоне да ноћује без хаљине, који се немају чим покрити по зими,

8 Të lagur nga rrebeshet që vijnë nga malet, për mungesë strehe shtrëngohen pas shkëmbinjve.

Окисли од пљуска у гори, немајући заклона, привијају се к стени.

9 Të tjerë e rrëmbejnë nga gjiri jetimin dhe marrin pengje nga të varfrit.

Грабе сироче од дојке и са сиромаха скидају залог.

10 E detyrojnë të varfrin të shkojë pa rroba dhe u marrin duajt të uriturve.

Голог остављају да иде без хаљине, и оне који носе снопове да гладују.

11 Bëjnë vaj midis mureve të të pabesëve, e shtrydhin rrushin në trokull, por kanë etje.

Који међу њиховим зидовима уље цеде и грожђе у кацама газе, подносе жеђ.

12 Vajtimi i atyre që po vdesin ngrihet nga qyteti, shpirti i të plagosurve kërkon ndihmë, por Perëndia nuk i vë mend të keqes që u ka bërë.

Људи у граду уздишу, и душе побијених вичу, а Бог не укида то.

13 Të tjerë janë armiq të dritës, nuk njohin rrugët e saj dhe nuk qëndrojnë në shtigjet e saj.

Они се противе светлости, не знају за путеве њене и не стају на стазама њеним.

14 Vrasësi ngrihet në të gdhirë, për të vrarë të varfrin dhe nevojtarin; natën përkundrazi sillet si vjedhësi.

Зором устајући крвник убија сиромаха и убогог; а ноћу је као лупеж.

15 Syri i shkelësit të kurorës bashkëshortore pret muzgun duke menduar: “Askush nuk do të më shohë”, dhe vë një vel mbi fytyrën e tij.

И око курварово пази на сумрак говорећи: Да ме око не види. И сакрива лице.

16 Natën depërtojnë nëpër shtëpitë; ditën rrinë mbyllur; nuk e njohin dritën.

Прокопавају по мраку куће, које обдан себи забележе; не знају за светлост.

17 Mëngjesi është për ta si hija e vdekjes, sepse ata i njohin mirë tmerret e hijes së vdekjes.

Јер је зора њима свима сен смртни; ако их ко позна, страх их је сена смртног.

18 Kalojnë shpejt mbi sipërfaqen e ujërave, pjesa e tyre është e mallkuar mbi tokë, dhe askush nuk do të hynte më në vreshtat e tyre.

Брзи су као поврх воде, проклет је део њихов на земљи; неће видети пута виноградског.

19 Ashtu si thatësia dhe vapa tretin ujërat e dëborës, kështu bën edhe Sheoli me atë që ka mëkatuar. (Sheol h7585)

Као што суша и врућина граби воде снежне, тако гроб грешнике. (Sheol h7585)

20 Gjiri i nënës e harron, krimbat e hanë duke e shijuar; atë nuk do ta kujtojnë më; i keqi do të pritet si një dru.

Заборавља их утроба материна, слатки су црвима, не спомињу се више; као дрво скршиће се неправедник.

21 Ai gëlltiste gruan shterpë që nuk ka fëmijë dhe nuk i bënte asnjë të mirë gruas së ve!

Здружује с њим нероткињу која не рађа, и удовици не чини добра.

22 Por Perëndia me forcën e tij tërheq tutje të fuqishmit dhe, në qoftë se shfaqen përsëri, asnjeri nuk mund të jetë i sigurt për jetën e tij.

Граби јаке својом силом; остане ли који, не узда се у живот свој.

23 U jep siguri dhe ata i besojnë asaj; megjithatë sytë e tij kundrojnë rrugët e tyre.

Да му Бог да у шта ће се поуздати; али очи Његове пазе на њихове путе.

24 Ngrihen për pak kohë, por pastaj nuk janë më; rrëzohen dhe çohen tutje si gjithë të tjerët; priten si kokat e kallinjve të grurit.

Узвисе се за мало, па их нема; падају и гину као сви други, и као врх од класа одсецају се.

25 Në qoftë se nuk është kështu, kush mund të më përgënjeshtrojë dhe të shfuqizojë vlerën e fjalëve të mia?”.

Није ли тако? Ко ће ме утерати у лаж и обратити у ништа речи моје?