Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

А Йов відповів та й сказав:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

„Аж до́ки смути́ти ви бу́дете душу мою, та души́ти словами мене?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Десять раз це мене ви соро́мите, гноби́ти мене не стида́єтесь!

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Якщо справді зблуди́в я, то мій гріх при мені позоста́не.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Чи ви велича́єтесь справді над мною, і виказуєте мою га́ньбу на мене?

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

Знайте тоді, що Бог скри́вдив мене, і тене́та Свої розточи́в надо мною!

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

Ось „ґвалт!“я кричу́, та не відповідає ніхто, голошу́, — та немає суду!

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Він дорогу мою оточи́в — і я не перейду́, Він поклав на стежки́ мої те́мряву!

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Він стягнув з мене славу мою і вінця́ зняв мені з голови!

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Звідусі́ль Він ламає мене, — і я йду, наді́ю мою, як те дерево, ви́вернув Він.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

І на мене Свій гнів запали́в, і зарахува́в Він мене до Своїх ворогів:

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

полки́ Його ра́зом прихо́дять, і тору́ють на ме́не доро́гу свою, і табору́ють навко́ло наме́ту мого.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Віддали́в Він від мене братів моїх, а знайо́мі мої почужі́ли для мене,

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

мої ближні відста́ли, і забу́ли про мене знайо́мі мої.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Ме́шканці дому мого́, і служниці мої за чужого вважають мене́, — чужако́м я став в їхніх оча́х.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Я кличу свойо́го раба — і він відповіді не дає, хоч своїми уста́ми благаю його́.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Мій дух став бридки́й для моєї дружи́ни, а мій за́пах — синам моєї утро́би.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Навіть діти малі зневажають мене, — коли я встаю, то глузу́ють із мене.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Мої всі пові́рники бри́дяться мною, а кого я кохав — оберну́лись на мене.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

До шкіри моєї й до тіла мого приліпилися кості мої, ще біля зубів лиш зосталася шкіра моя.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

Змилуйтеся надо мною, о, змилуйтеся надо мною ви, ближні мої, бо Божа рука доторкну́лась мене!

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Чого́ ви мене переслідуєте, немов Бог, і не наси́чуєтесь моїм тілом?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

О, коли б записати слова́ мої, о, коли б були в книжці вони позазна́чувані,

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

коли б ри́льцем залізним та о́ливом в скелі навіки вони були ви́тесані!

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Та я знаю, що мій Викупи́тель живий, і останнього дня Він піді́йме із пороху

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

цю шкіру мою, яка розпадається, і з тіла свойого я Бога побачу,

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

сам я побачу Його, й мої очі побачать, а не очі чужі. Тануть ни́рки мої в моїм ну́трі!

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Коли скажете ви: „На́що будемо гнати його́, коли́ корень справи знахо́диться в ньому!“

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

то побійтесь меча собі ви, бо гнів за провину — то меч, щоб ви знали, що є ще Суддя!“