Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Y respondió Job, y dijo:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

¿Hasta cuándo angustiaréis mi alma: y me moleréis con palabras?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Ya me habéis avergonzado diez veces: no tenéis vergüenza de afrentarme.

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Sea así, que de cierto yo haya errado: conmigo se quedará mi yerro.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Mas si vosotros os engrandeciereis contra mí, y redarguyereis contra mí mi oprobrio:

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

Sabéd ahora, que Dios, me trastornó, y trajo al derredor su red sobre mí.

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

He aquí, yo clamaré agravio, y no seré oído: daré voces, y no habrá juicio.

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Cercó de vallado mi camino, y no pasaré; y sobre mis veredas puso tinieblas.

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Quitóme mi honra, y quitó la corona de mi cabeza.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Arrancóme al derredor, y me fui; e hizo ir, como de un árbol, mi esperanza.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

E hizo inflamar contra mí su furor; y contóme a sí entre sus enemigos.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Vinieron sus ejércitos a una, y trillaron sobre mí su camino; y asentaron campo en derredor de mi tienda.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Mis hermanos hizo alejar de mí, y mis conocidos ciertamente se extrañaron de mí.

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

Mis parientes se detuvieron; y mis conocidos se olvidaron de mí.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Los moradores de mi casa, y mis criadas, me tuvieron por extraño: extraño fui yo en sus ojos.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Llamé a mi siervo, y no respondió; de mi propia boca le rogaba.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Mi aliento fue hecho extraño a mi mujer, y por los hijos de mi vientre le rogaba.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Aun los muchachos me menospreciaron: en levantándome, luego hablaban contra mí.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Todos los varones de mi secreto me aborrecieron; y los que yo amaba, se tornaron contra mí.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Mi hueso se pegó a mi piel y a mi carne, y he escapado con el cuero de mis dientes.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

¡Oh vosotros mis amigos tenéd compasión de mí, tenéd compasión de mí! porque la mano de Dios me ha tocado.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

¿Por qué me perseguís como Dios, y no os hartáis de mis carnes?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

¿Quién diese ahora que mis palabras fuesen escritas? ¿Quién diese que se escribiesen en un libro?

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

¿Qué con cincel de hierro y con plomo fuesen en piedra esculpidas para siempre?

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Yo sé que mi Redentor vive, y que al fin se levantará sobre el polvo.

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

Y después, desde este mi roto cuero, y desde mi propia carne tengo de ver a Dios:

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

Al cual yo tengo de ver por mí, y mis ojos le han de ver, y no otro, [aunque] mis riñones se consuman dentro de mí.

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

¿Por qué no decís: Por qué le perseguimos? pues que la raíz del negocio se halla en mí.

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

Teméd a vosotros delante de la espada; porque la ira de la espada de las maldades viene: porque sepáis que hay juicio.