Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

A Jov odgovori i reèe:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

Dokle æete muèiti dušu moju i satirati me rijeèima?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Veæ ste me deset puta naružili; nije vas stid što tako navaljujete na me?

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Ali ako sam doista pogriješio, pogrješka æe moja ostati kod mene.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Ako li se još hoæete da dižete na me i da me korite mojom sramotom,

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

Onda znajte da me je Bog oborio i mrežu svoju razapeo oko mene.

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

Eto, vièem na nepravdu, ali se ne slušam; vapijem, ali nema suda.

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Zagradio je put moj da ne mogu proæi; na staze moje metnuo je mrak.

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Svukao je s mene slavu moju i skinuo vijenac s glave moje.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Porušio me je otsvuda, da me nema; i kao drvo išèupao je nadanje moje.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

Raspalio se na me gnjev njegov, i uzeo me je meðu neprijatelje svoje.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Vojske njegove doðoše sve zajedno i nasuše sebi put k meni, i stadoše u oko okolo šatora mojega.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Braæu moju udaljio je od mene, i znanci moji tuðe se od mene.

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

Bližnji moji ostaviše me, i znanci moji zaboraviše me.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Domašnji moji i moje sluškinje gledaju me kao tuðina; stranac sam u oèima njihovijem.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Zovem slugu svojega, a on se ne odziva, a molim ga ustima svojim.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Dah je moj mrzak ženi mojoj, a preklinjem je sinovima utrobe svoje.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Ni djeca ne haju za me; kad ustanem, ruže me.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Mrzak sam svjema najvjernijim svojim, i koje ljubljah postaše mi protivnici.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Za kožu moju kao za meso moje prionuše kosti moje; jedva osta koža oko zuba mojih.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

Smilujte se na me, smilujte se na me, prijatelji moji, jer se ruka Božija dotakla mene.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Zašto me gonite kao Bog, i mesa mojega ne možete da se nasitite?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

O kad bi se napisale rijeèi moje! kad bi se stavile u knjigu!

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

Pisaljkom gvozdenom i olovom na kamenu za vjeèni spomen kad bi se urezale!

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Ali znam da je živ moj iskupitelj, i na pošljedak da æe stati nad prahom.

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

I ako se ova koža moja i rašèini, opet æu u tijelu svom vidjeti Boga.

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

Ja isti vidjeæu ga, i oèi moje gledaæe ga, a ne drugi. A bubrega mojih nestaje u meni.

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Nego bi trebalo da reèete: zašto ga gonimo? kad je korijen besjede u meni.

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

Bojte se maèa; jer je maè osveta za bezakonje; i znajte da ima sud.