Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Da tok Job til orde og sa:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

Hvor lenge vil I bedrøve min sjel og knuse mig med ord?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Det er nu tiende gang I håner mig og ikke skammer eder ved å krenke mig.

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Har jeg virkelig faret vill, da blir min villfarelse min egen sak.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Vil I virkelig ophøie eder over mig og vise mig at min vanære har rammet mig med rette?

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

Så vit da at Gud har gjort mig urett og satt sitt garn omkring mig!

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

Se, jeg roper: Vold! - men jeg får intet svar; jeg skriker om hjelp, men det er ingen rett å få.

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Min vei har han stengt, så jeg ikke kommer frem, og over mine stier legger han mørke.

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Min ære har han avklædd mig og tatt bort kronen fra mitt hode.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Han bryter mig ned på alle kanter, så jeg går til grunne, og han rykker op mitt håp som et tre.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

Han lar sin vrede brenne mot mig og akter mig som sin fiende.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Hans hærflokker kommer alle sammen og rydder sig vei mot mig, og de leirer sig rundt om mitt telt.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Mine brødre har han drevet langt bort fra mig, og mine kjenninger er blitt aldeles fremmede for mig.

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

Mine nærmeste holder sig borte, og mine kjente har glemt mig.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Mine husfolk og mine tjenestepiker akter mig for en fremmed; jeg er en utlending i deres øine.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Kaller jeg på min tjener, så svarer han ikke; med egen munn må jeg bønnfalle ham.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Min ånde er motbydelig for min hustru, og min vonde lukt for min mors sønner.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Endog barn forakter mig; vil jeg reise mig, så taler de mot mig.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Alle mine nærmeste venner avskyr mig, og de jeg elsket, har vendt sig mot mig.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Mine ben trenger ut gjennem min hud og mitt kjøtt, og bare tannhinnen er ennu urørt på mig.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

Forbarm eder, forbarm eder over mig, I mine venner! For Guds hånd har rørt ved mig.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Hvorfor forfølger I mig likesom Gud og blir ikke mette av mitt kjøtt?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

Men gid mine ord måtte bli opskrevet! Gid de måtte bli optegnet i en bok,

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

ja, med jerngriffel og bly for evig bli hugget inn i sten!

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Men jeg - jeg vet min gjenløser lever, og som den siste skal han stå frem på støvet.

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

Og efterat denne min hud er blitt ødelagt, skal jeg ut fra mitt kjød skue Gud,

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

han som jeg skal skue, mig til gode, han som mine øine skal se og ikke nogen fremmed - mine nyrer tæres bort i mitt liv.

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Når I sier: Hvor vi skal forfølge ham! - I har jo funnet skylden hos mig -

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

så frykt for sverdet! For vrede er en synd som er hjemfalt til sverd. Dette sier jeg forat I skal tenke på at det kommer en dom.