Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Respondens autem Iob, dixit:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

Usquequo affligitis animam meam, et atteritis me sermonibus?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

En, decies confunditis me, et non erubescitis opprimentes me.

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Nempe, et si ignoravi, mecum erit ignorantia mea.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

At vos contra me erigimini, et arguitis me opprobriis meis.

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

Saltem nunc intelligite quia Deus non æquo iudicio afflixerit me, et flagellis suis me cinxerit.

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

Ecce clamabo vim patiens, et nemo audiet: vociferabor, et non est qui iudicet.

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Semitam meam circumsepsit, et transire non possum, et in calle meo tenebras posuit.

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Spoliavit me gloria mea, et abstulit coronam de capite meo.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Destruxit me undique, et pereo, et quasi evulsæ arbori abstulit spem meam.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

Iratus est contra me furor eius, et sic me habuit quasi hostem suum.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Simul venerunt latrones eius, et fecerunt sibi viam per me, et obsederunt in gyro tabernaculum meum.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Fratres meos longe fecit a me, et noti mei quasi alieni recesserunt a me.

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

Dereliquerunt me propinqui mei: et qui me noverant, obliti sunt mei.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Inquilini domus meæ, et ancillæ meæ sicut alienum habuerunt me, et quasi peregrinus fui in oculis eorum.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Servum meum vocavi, et non respondit, ore proprio deprecabar illum.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Halitum meum exhorruit uxor mea, et orabam filios uteri mei.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Stulti quoque despiciebant me, et cum ab eis recessissem, detrahebant mihi.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Abominati sunt me quondam consiliarii mei: et quem maxime diligebam, aversatus est me.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Pelli meæ, consumptis carnibus, adhæsit os meum, et derelicta sunt tantummodo labia circa dentes meos.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

Miseremini mei, miseremini mei, saltem vos amici mei, quia manus Domini tetigit me.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Quare persequimini me sicut Deus, et carnibus meis saturamini?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

Quis mihi tribuat ut scribantur sermones mei? quis mihi det ut exarentur in libro

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

stylo ferreo, et plumbi lamina, vel celte sculpantur in silice?

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Scio enim quod Redemptor meus vivit, et in novissimo die de terra surrecturus sum:

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

Et rursum circumdabor pelle mea, et in carne mea videbo Deum meum.

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

Quem visurus sum ego ipse, et oculi mei conspecturi sunt, et non alius: reposita est hæc spes mea in sinu meo.

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Quare ergo nunc dicitis: Persequamur eum, et radicem verbi inveniamus contra eum?

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

Fugite ergo a facie gladii, quoniam ultor iniquitatum gladius est: et scitote esse iudicium.