Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Epi Job te reponn:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

Pou konbyen de tan, nou va toumante m, e kraze mwen avèk pawòl yo?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Dis fwa sa yo nou te ensilte m; nou pa menm wont fè m tò.

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Menm si m fè erè, erè sa repoze anndan m.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Si anverite nou vin ògeye kont mwen, e fè m wè prèv a gwo wont mwen,

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

alò, konnen byen ke Bondye te fè m tò, e te fèmen pèlen Li an antoure mwen.

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

“Gade byen, mwen kriye: ‘Vyolans!’ Men nanpwen repons. Mwen rele sekou! Men nanpwen jistis.

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Li te bare chemen mwen pou m pa kab pase, e Li te mete fènwa sou pa m yo.

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Li te retire lonè sou mwen e te retire kouwòn nan sou tèt mwen.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Li kraze desann mwen tout kote e mwen fin disparèt; Li te dechouke espwa m kon yon pyebwa.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

Anplis, Li te limen lakòlè Li kont mwen e te konsidere m kon lènmi Li.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Lame Li a vin rasanble pou bati chemen pa yo kont mwen. Yo fè kan kap antoure tant mwen an.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

“Li te retire frè m yo byen lwen mwen e sila mwen te konnen yo vin separe de mwen nèt.

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

Fanmi mwen yo vin fè fayit e pi pwòch zami m yo te bliye m.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Sila ki rete lakay mwen yo ak sèvant mwen yo konsidere m kon yon etranje. Mwen se yon etranje menm nan zye yo.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Mwen rele sèvitè mwen an, men li pa reponn; mwen oblije sipliye l ak bouch mwen.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Menm souf mwen fè bay ofans a madanm mwen, e mwen vin abominab a pwòp frè m.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Timoun yo meprize mwen. Mwen leve e yo pale kont mwen.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Tout asosye m yo etone ak krent devan m. Sila ke m byen renmen yo te vire kont mwen.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Zo m yo kole sou po m ak chè m; se sèl pa po dan m ke m chape lanmò.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

“Gen pitye pou mwen, gen pitye, O nou menm ki zanmi mwen yo, paske men Bondye vin frape mwen.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Poukisa n ap pèsekite mwen menm tankou Bondye e pa satisfè ak chè mwen.

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

O ke pawòl mwen yo te ekri! O ke yo te enskri nan yon liv!

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

Ke avèk pwent plim ak plon, yo te grave sou wòch la jis pou tout tan!

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Men pou mwen, mwen konnen ke Redanmtè mwen an vivan. Epi apre tout sa a, li va vin kanpe sou latè.

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

Menm lè po m fin detwi, malgre chè m fin sòti, mwen va wè Bondye nan chè a;

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

ke mwen, mwen menm va wè, ke zye m va wè, e se pa kon yon etranje. “Kè m vin fèb anndan m.

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Si nou di: ‘Men kijan nou va pèsekite li!’ pwiska rasin ka sa a se nan mwen,’

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

fè lakrent nepe a pou kont nou, paske lakòlè Bondye mennen pinisyon nepe a. Fòk nou kab konnen, gen jijman.”