Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Job prit la parole et dit:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

Jusques à quand affligerez-vous mon âme, Et m’écraserez-vous de vos discours?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Voilà dix fois que vous m’outragez; N’avez-vous pas honte de m’étourdir ainsi?

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Si réellement j’ai péché, Seul j’en suis responsable.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Pensez-vous me traiter avec hauteur? Pensez-vous démontrer que je suis coupable?

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

Sachez alors que c’est Dieu qui me poursuit, Et qui m’enveloppe de son filet.

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

Voici, je crie à la violence, et nul ne répond; J’implore justice, et point de justice!

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Il m’a fermé toute issue, et je ne puis passer; Il a répandu des ténèbres sur mes sentiers.

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Il m’a dépouillé de ma gloire, Il a enlevé la couronne de ma tête.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Il m’a brisé de toutes parts, et je m’en vais; Il a arraché mon espérance comme un arbre.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

Il s’est enflammé de colère contre moi, Il m’a traité comme l’un de ses ennemis.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Ses troupes se sont de concert mises en marche, Elles se sont frayées leur chemin jusqu’à moi, Elles ont campé autour de ma tente.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Il a éloigné de moi mes frères, Et mes amis se sont détournés de moi;

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

Je suis abandonné de mes proches, Je suis oublié de mes intimes.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Je suis un étranger pour mes serviteurs et mes servantes, Je ne suis plus à leurs yeux qu’un inconnu.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

J’appelle mon serviteur, et il ne répond pas; Je le supplie de ma bouche, et c’est en vain.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Mon humeur est à charge à ma femme, Et ma plainte aux fils de mes entrailles.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Je suis méprisé même par des enfants; Si je me lève, je reçois leurs insultes.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Ceux que j’avais pour confidents m’ont en horreur, Ceux que j’aimais se sont tournés contre moi.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Mes os sont attachés à ma peau et à ma chair; Il ne me reste que la peau des dents.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

Ayez pitié, ayez pitié de moi, vous, mes amis! Car la main de Dieu m’a frappé.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Pourquoi me poursuivre comme Dieu me poursuit? Pourquoi vous montrer insatiables de ma chair?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

Oh! Je voudrais que mes paroles fussent écrites, Qu’elles fussent écrites dans un livre;

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

Je voudrais qu’avec un burin de fer et avec du plomb Elles fussent pour toujours gravées dans le roc…

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Mais je sais que mon rédempteur est vivant, Et qu’il se lèvera le dernier sur la terre.

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

Quand ma peau sera détruite, il se lèvera; Quand je n’aurai plus de chair, je verrai Dieu.

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

Je le verrai, et il me sera favorable; Mes yeux le verront, et non ceux d’un autre; Mon âme languit d’attente au-dedans de moi.

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Vous direz alors: Pourquoi le poursuivions-nous? Car la justice de ma cause sera reconnue.

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

Craignez pour vous le glaive: Les châtiments par le glaive sont terribles! Et sachez qu’il y a un jugement.