Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Тогава Иов в отговор рече:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

До кога ще оскърбявате душата ми, И ще ме съкрушавате с думи?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Десет пъти вече стана ме укорявате, Но пак не ви е срам, че ми смайвате главата.

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Даже ако наистина съм съгрешил, Грешката ми остава с мене.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Ако непременно искате да се големеете над мене И да хвърляте против мене укора ми,

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

Знайте сега, че Бог ме повали И ме обиколи с мрежата Си.

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

Ето, викам: Неправда! Но няма кой да ме чуе; Издавам вик за помощ, но няма съд.

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Той е преградил пътя ми, та не мога да премина, И турил е тъмнина в пътеките ми,

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

Съблякъл ме е от славата ми, И отнел е венеца от главата ми.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

Съкрушил ме е отвсякъде, и аз отивам; И изкоренил е надеждата ми като дърво.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

Запалил е тоже против мене гнева Си, И счита ме като един от враговете Си.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Полковете Му настъпват заедно, Та заздравяват пътя си против мене, И разполагат се в стан около шатъра ми.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Отдалечил е от мене братята ми; И ония, които ме познаваха, станаха съвсем чужди за мене.

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

Оставиха ме ближните ми, И забравиха ме познайниците ми.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

Ония, които живеят в дома ми, И слугините ми считат ме като чужд; Странен станах в очите им.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Викам слугата си, и не отговаря, При все че с устата си му се моля.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Дъхът ми е отвратителен на жена ми, И дъхът ми на чадата на чреслата ми.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

И самите малки деца ме презират; Когато ставам говорят против мене.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Всичките ми по-близки приятели се погнусяват от мене; И ония, които възлюбих, обърнаха се против мене.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Костите ми залепват за кожата ми и за месата ми; И отървах се само с кожата на зъбите си.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

Смилете се за мене, смилете се за мене, вие приятели мои! Защото ръката Божия се допря до мене.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Защо ме гоните като че ли сте Бог, И не се насищате от плътта ми?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

О, да можеха да се напишат думите ми! Да се начертаеха на книга!

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

Да се издълбаеха на скала за всегда С желязна писалка и олово!

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Защото зная, че е жив Изкупителят ми, И че в последно време ще застане на земята;

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

И, като изтлее след кожата ми това тяло, Пак вън от плътта си ще видя Бога:

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

Когото сам аз ще видя, И очите ми ще гледат, и то не като чужденец, За тая гледка дробовете ми се топят дълбоко в мене.

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Ако кажете, Как ще го гоним, Тъй като причината на това страдание се намира в самия него!

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

Тогава бойте се от меча; Защото гневни са наказанията, нанесени от меча, За да познаете, че има съд.