Jobi 18

1 Atëherë Bildadi nga Shuahu u përgjigj dhe tha:

Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:

2 “Kur do t’u japësh fund fjalëve? Bëhu i zgjuar dhe pastaj flasim.

Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;

3 Pse jemi konsideruar si kafshë dhe jemi konsideruar të përçmuar në sytë e tu?

Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?

4 Ti që ha veten nga zemërimi, a duhet të braktiset toka për shkakun tënd apo shkëmbi të luajë nga vendi i tij?

Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?

5 Po, drita e të keqit shuhet dhe flaka e zjarrit të tij nuk ndrit më.

Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;

6 Drita në çadrën e tij po meket dhe llamba e tij mbi të po shuhet.

Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.

7 Hapat e tij të fuqishëm shkurtohen dhe vetë planet e tij po e çojnë në greminë.

Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;

8 Sepse këmbët e tij e shtyjnë në rrjetë dhe ai do të bjerë në ndonjë lak.

Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.

9 Një çark e kap nga thembra dhe një lak e mban fort.

Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.

10 Për të ka një lak të fshehur në tokë dhe një çark të vënë në shteg.

Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;

11 Gjëra të tmerrshme e trembin nga çdo anë dhe e ndjekin në çdo hap.

Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.

12 Forca e tij pakësohet për shkak të urisë dhe shkatërrimi është gati ta godasë anash.

Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;

13 Gëlltit copa të lëkurës së tij; i parëlinduri i vdekjes gllabëron gjymtyrët e tij.

Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.

14 Atë e rrëmbejnë nga çadra tij që e dinte të sigurt dhe e çojnë para mbretit të tmerrit.

Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking

15 Në çadrën e tij banon ai që nuk është nga të vetët, dhe mbi shtëpinë e tij hedhin squfur.

Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.

16 Rrënjët poshtë thahen dhe degët lart priten.

Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;

17 Kujtimi i tij zhduket nga toka dhe emri i tij nuk do të përmendet më nëpër rrugë.

Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.

18 Ai shtyhet nga drita në terr dhe atë e përzënë nga bota.

Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;

19 Nuk ka as bij, as pasardhës në popullin e tij dhe asnjë që të mbijetojë në banesën e tij.

Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.

20 Fundi i tij i lë të habitur ata që e kanë ndjekur dhe mbeten të tmerruar ata që e kanë pararendur.

Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:

21 Pikërisht kështu janë banesat e njerëzve të këqij, dhe ky është vendi i atij që nuk e njeh Perëndinë”. Përgjigja e pestë e Jobit; ai e ndjen veten të përqeshur; gjithçka është kundër tij

Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!