< Jobi 17 >

1 “Fryma ime u copëtua, ditët po më shuhen, varri po më pret. 2 A nuk jam i rrethuar nga njerëz që më përqeshin. Syri im ndalet mbi fyerjet e tyre. 3 Më jep, pra, një peng pranë teje, përndryshe kush do të më shtrëngonte dorën si garant? 4 Nga që i ke penguar mendjet e tyre të kuptojnë, prandaj nuk do t’i bësh të triumfojnë. 5 Kush i tradhton miqtë deri sa t’i grabisë, ka për t’i parë më pak sytë e fëmijëve të tij. 6 Por unë prej tij jam bërë gazi i popujve dhe jam katandisur në një njeri të cilin e pështyjnë në fytyrë. 7 Syri më erret për shkak të dhembjes dhe tërë gjymtyrët e mia nuk janë veçse hije. 8 Njerëzit e drejtë habiten nga kjo, dhe i pafajmi ngrihet kundër të pabesit. 9 Megjithatë i drejti mbetet i lidhur fort me rrugën e tij, dhe ai që i ka duart e pastra fortësohet gjithnjë e më tepër. 10 Sa për ju të gjithë, kthehuni, ejani, pra, sepse midis jush nuk po gjej asnjë njeri të urtë. 11 Ditët e mia shkuan dhe planet e mia u prishën, pikërisht ato dëshira që unë ushqeja në zemër. 12 Ata e ndërrojnë natën në ditë, “drita është afër”, thonë, për shkak të errësirës. 13 Në rast se e pres Sheolin si shtëpinë time në rast se e shtrij shtrojen time në terr, (Sheol h7585) 14 në rast se i them vendvarrit: “Ti je ati im”, dhe krimbave: “Jeni nëna ime dhe motra ime”, 15 ku është, pra, shpresa ime? Kush mund të dallojë ndonjë shpresë për mua? 16 A do të zbres vallë në portat e Sheolit, kur do të gjejmë bashkë prehje në pluhur?”. (Sheol h7585)

< Jobi 17 >