Jobi 17
1 “Fryma ime u copëtua, ditët po më shuhen, varri po më pret.
Il mio spirito vien meno, i miei giorni si spengono; non c'è per me che la tomba!
2 A nuk jam i rrethuar nga njerëz që më përqeshin. Syri im ndalet mbi fyerjet e tyre.
Non sono io in balìa di beffardi? Fra i loro insulti veglia il mio occhio.
3 Më jep, pra, një peng pranë teje, përndryshe kush do të më shtrëngonte dorën si garant?
Sii tu la mia garanzia presso di te! Qual altro vorrebbe stringermi la destra?
4 Nga që i ke penguar mendjet e tyre të kuptojnë, prandaj nuk do t’i bësh të triumfojnë.
Poiché hai privato di senno la loro mente, per questo non li lascerai trionfare.
5 Kush i tradhton miqtë deri sa t’i grabisë, ka për t’i parë më pak sytë e fëmijëve të tij.
Come chi invita gli amici a parte del suo pranzo, mentre gli occhi dei suoi figli languiscono;
6 Por unë prej tij jam bërë gazi i popujve dhe jam katandisur në një njeri të cilin e pështyjnë në fytyrë.
così son diventato ludibrio dei popoli sono oggetto di scherno davanti a loro.
7 Syri më erret për shkak të dhembjes dhe tërë gjymtyrët e mia nuk janë veçse hije.
Si offusca per il dolore il mio occhio e le mie membra non sono che ombra.
8 Njerëzit e drejtë habiten nga kjo, dhe i pafajmi ngrihet kundër të pabesit.
Gli onesti ne rimangono stupiti e l'innocente s'indigna contro l'empio.
9 Megjithatë i drejti mbetet i lidhur fort me rrugën e tij, dhe ai që i ka duart e pastra fortësohet gjithnjë e më tepër.
Ma il giusto si conferma nella sua condotta e chi ha le mani pure raddoppia il coraggio.
10 Sa për ju të gjithë, kthehuni, ejani, pra, sepse midis jush nuk po gjej asnjë njeri të urtë.
Su, venite di nuovo tutti: io non troverò un saggio fra di voi.
11 Ditët e mia shkuan dhe planet e mia u prishën, pikërisht ato dëshira që unë ushqeja në zemër.
I miei giorni sono passati, svaniti i miei progetti, i voti del mio cuore.
12 Ata e ndërrojnë natën në ditë, “drita është afër”, thonë, për shkak të errësirës.
Cambiano la notte in giorno, la luce - dicono - è più vicina delle tenebre.
13 Në rast se e pres Sheolin si shtëpinë time në rast se e shtrij shtrojen time në terr, (Sheol h7585)
Se posso sperare qualche cosa, la tomba è la mia casa, nelle tenebre distendo il mio giaciglio. (Sheol h7585)
14 në rast se i them vendvarrit: “Ti je ati im”, dhe krimbave: “Jeni nëna ime dhe motra ime”,
Al sepolcro io grido: «Padre mio sei tu!» e ai vermi: «Madre mia, sorelle mie voi siete!».
15 ku është, pra, shpresa ime? Kush mund të dallojë ndonjë shpresë për mua?
E la mia speranza dov'è? Il mio benessere chi lo vedrà?
