Jobi 16

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Y respondió Job, y dijo:

2 “Gjëra të tilla kam dëgjuar shumë! Të gjithë ju jeni ngushëllues të mërzitshëm!

Muchas veces he oído cosas como estas: consoladores molestos sois todos vosotros.

3 Kur do të marrin fund fjalimet tuaja boshe? Ose çfarë të shtyn të përgjigjesh?

¿Han de tener fin las palabras ventosas? ¿o qué te animará a responder?

4 Edhe unë mund të flisja si ju, po të ishit ju në vendin tim; do të mund të radhitja fjalë kundër jush duke tundur kokën time kundër jush.

También yo hablaría como vosotros. Ojalá vuestra alma estuviera en lugar de la mía, que yo os tendría compañía en las palabras, y sobre vosotros movería mi cabeza.

5 Por do t’ju jepja kurajo me gojën time dhe ngushëllimi i buzëve të mia do ta lehtësonte dhembjen tuaj.

Esforzaríaos con mi boca, y la consolación de mis labios detendría el dolor.

6 Në rast se flas, dhembja ime nuk pakësohet, në qoftë se nuk flas më, çfarë lehtësimi kam?

Mas si hablo, mi dolor no cesa; y si dejo de hablar, no se aparta de mí.

7 Por tani ai më ka çuar në pikën e fundit të forcave të mia. Ti ke shkatërruar tërë familjen time;

Empero ahora me ha fatigado: ha asolado toda mi compañía.

8 më ke mbuluar me rrudha dhe kjo dëshmon kundër meje, dobësia ime ngrihet dhe dëshmon kundër meje.

Háme arrugado: el testigo es mi magrez, que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.

9 Zemërimi i tij më grin dhe më përndjek, kërcëllin dhëmbët kundër meje; Armiku im mpreh shikimin mbi mua.

Su furor me arrebató, y me ha sido contrario: crujió sus dientes contra mí; contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.

10 Duke hapur gojën e tyre kundër meje, ata më godasin me përçmim mbi faqet, mblidhen tok kundër meje.

Abrieron contra mi su boca, hirieron mis mejillas con afrenta: contra mí se juntaron todos.

11 Perëndia më ka dhënë në duart e të pabesëve, më ka dorëzuar në duart e njerëzve të këqij.

Háme entregado Dios al mentiroso, y en las manos de los impíos me hizo temblar.

12 Jetoja i qetë, por ai më shkatërroi, më kapi për qafe dhe më bëri copë-copë, dhe më shndërroi në objekt goditjeje.

Próspero estaba, y desmenuzóme; y arrebatóme por la cerviz, y despedazóme, y púsome a sí por hito.

13 Harkëtarët e tij më rrethojnë në çdo anë, më shpon pa mëshirë veshkat, derdh për tokë vrerin tim.

Cercáronme sus flecheros, partió mis riñones, y no perdonó: mi hiel derramó por tierra.

14 Ai më sulmon vazhdimisht me forcë, më sulet si një luftëtar.

Quebrantóme de quebrantamiento sobre quebrantamiento: corrió contra mí como un gigante.

15 kam qepur një grathore mbi lëkurën time, e kam ulur ballin tim në pluhur,

Yo cosí saco sobre mi piel, y cargué mi cabeza de polvo.

16 Fytyra ime është e kuqe nga të qarat dhe mbi qepallat e mia po zë vend hija e vdekjes,

Mi rostro está enlodado con lloro, y mis párpados entenebrecidos;

17 megjithëse nuk ka asnjë dhunë në duart e mia, dhe lutja ime është e pastër.

Sobre no haber iniquidad en mis manos, y haber sido limpia mi oración.

18 O tokë, mos e mbulo gjakun tim, dhe britma ime mos gjeftë asnjë vend qetësimi.

¡Oh tierra no cubras mi sangre, y no haya lugar a mi clamor!

19 Që tani, ja, dëshmitari im është në qiell, garanti im është lart.

Por cierto aun ahora en los cielos está mi testigo, y mi testigo en las alturas.

20 Shokët e mi më përqeshin, por sytë e mi derdhin lotë përpara Perëndisë.

Mis disputadores son mis amigos: mas mis ojos a Dios destilan.

21 Le të përkrahë ai arsyetimet e njeriut pranë Perëndisë, ashtu si bën njeriu me fqinjin e tij.

¡ Ojalá pudiese disputar el hombre con Dios, como puede con su prójimo!

22 Do të kalojnë në të vërtetë edhe pak vjet akoma dhe unë do të shkoj pastaj në një rrugë pa kthim.

Mas los años contados vendrán: y yo andaré el camino por donde no volveré.