Jobi 16

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Då svara Job og sagde:

2 “Gjëra të tilla kam dëgjuar shumë! Të gjithë ju jeni ngushëllues të mërzitshëm!

«Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.

3 Kur do të marrin fund fjalimet tuaja boshe? Ose çfarë të shtyn të përgjigjesh?

Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?

4 Edhe unë mund të flisja si ju, po të ishit ju në vendin tim; do të mund të radhitja fjalë kundër jush duke tundur kokën time kundër jush.

Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;

5 Por do t’ju jepja kurajo me gojën time dhe ngushëllimi i buzëve të mia do ta lehtësonte dhembjen tuaj.

eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.

6 Në rast se flas, dhembja ime nuk pakësohet, në qoftë se nuk flas më, çfarë lehtësimi kam?

Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.

7 Por tani ai më ka çuar në pikën e fundit të forcave të mia. Ti ke shkatërruar tërë familjen time;

Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.

8 më ke mbuluar me rrudha dhe kjo dëshmon kundër meje, dobësia ime ngrihet dhe dëshmon kundër meje.

Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.

9 Zemërimi i tij më grin dhe më përndjek, kërcëllin dhëmbët kundër meje; Armiku im mpreh shikimin mbi mua.

Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg

10 Duke hapur gojën e tyre kundër meje, ata më godasin me përçmim mbi faqet, mblidhen tok kundër meje.

og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.

11 Perëndia më ka dhënë në duart e të pabesëve, më ka dorëzuar në duart e njerëzve të këqij.

Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.

12 Jetoja i qetë, por ai më shkatërroi, më kapi për qafe dhe më bëri copë-copë, dhe më shndërroi në objekt goditjeje.

Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.

13 Harkëtarët e tij më rrethojnë në çdo anë, më shpon pa mëshirë veshkat, derdh për tokë vrerin tim.

Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.

14 Ai më sulmon vazhdimisht me forcë, më sulet si një luftëtar.

Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.

15 kam qepur një grathore mbi lëkurën time, e kam ulur ballin tim në pluhur,

Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.

16 Fytyra ime është e kuqe nga të qarat dhe mbi qepallat e mia po zë vend hija e vdekjes,

Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,

17 megjithëse nuk ka asnjë dhunë në duart e mia, dhe lutja ime është e pastër.

endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.

18 O tokë, mos e mbulo gjakun tim, dhe britma ime mos gjeftë asnjë vend qetësimi.

Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!

19 Që tani, ja, dëshmitari im është në qiell, garanti im është lart.

Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.

20 Shokët e mi më përqeshin, por sytë e mi derdhin lotë përpara Perëndisë.

Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.

21 Le të përkrahë ai arsyetimet e njeriut pranë Perëndisë, ashtu si bën njeriu me fqinjin e tij.

Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.

22 Do të kalojnë në të vërtetë edhe pak vjet akoma dhe unë do të shkoj pastaj në një rrugë pa kthim.

Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.