Jobi 16

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Job progovori i reče:

2 “Gjëra të tilla kam dëgjuar shumë! Të gjithë ju jeni ngushëllues të mërzitshëm!

“Koliko se takvih naslušah besjeda, kako ste mi svi vi mučni tješioci!

3 Kur do të marrin fund fjalimet tuaja boshe? Ose çfarë të shtyn të përgjigjesh?

Ima li kraja tim riječima ispraznim? Što te goni da mi tako odgovaraš?

4 Edhe unë mund të flisja si ju, po të ishit ju në vendin tim; do të mund të radhitja fjalë kundër jush duke tundur kokën time kundër jush.

I ja bih mogao k'o vi govoriti da vam je duša na mjestu duše moje; i ja bih vas mog'o zasuti riječima i nad sudbom vašom tako kimat' glavom;

5 Por do t’ju jepja kurajo me gojën time dhe ngushëllimi i buzëve të mia do ta lehtësonte dhembjen tuaj.

i ja bih mogao ustima vas hrabrit', i ne bih žalio trud svojih usana.

6 Në rast se flas, dhembja ime nuk pakësohet, në qoftë se nuk flas më, çfarë lehtësimi kam?

Al' ako govorim, patnja se ne blaži, ako li zašutim, zar će me minuti?

7 Por tani ai më ka çuar në pikën e fundit të forcave të mia. Ti ke shkatërruar tërë familjen time;

Zlopakost me sada shrvala posvema, čitava se rulja oborila na me.

8 më ke mbuluar me rrudha dhe kjo dëshmon kundër meje, dobësia ime ngrihet dhe dëshmon kundër meje.

Ustao je proti meni da svjedoči i u lice mi se baca klevetama.

9 Zemërimi i tij më grin dhe më përndjek, kërcëllin dhëmbët kundër meje; Armiku im mpreh shikimin mbi mua.

Jarošću me svojom razdire i goni, škrgućuć' zubima obara se na me. Moji protivnici sijeku me očima,

10 Duke hapur gojën e tyre kundër meje, ata më godasin me përçmim mbi faqet, mblidhen tok kundër meje.

prijeteći, na mene usta razvaljuju, po obrazima me sramotno ćuškaju, u čoporu svi tad navaljuju na me.

11 Perëndia më ka dhënë në duart e të pabesëve, më ka dorëzuar në duart e njerëzve të këqij.

Da, zloćudnicima Bog me predao, u ruke opakih on me izručio.

12 Jetoja i qetë, por ai më shkatërroi, më kapi për qafe dhe më bëri copë-copë, dhe më shndërroi në objekt goditjeje.

Mirno življah dok On ne zadrma mnome, za šiju me ščepa da bi me slomio.

13 Harkëtarët e tij më rrethojnë në çdo anë, më shpon pa mëshirë veshkat, derdh për tokë vrerin tim.

Uze me za biljeg i strijelama osu, nemilosrdno mi bubrege probode i mojom žuči zemlju žednu natopi.

14 Ai më sulmon vazhdimisht me forcë, më sulet si një luftëtar.

Na tijelu mi ranu do rane otvara, kao bijesan ratnik nasrće na mene.

15 kam qepur një grathore mbi lëkurën time, e kam ulur ballin tim në pluhur,

Tijelo sam golo u kostrijet zašio, zario sam čelo svoje u prašinu.

16 Fytyra ime është e kuqe nga të qarat dhe mbi qepallat e mia po zë vend hija e vdekjes,

Zapalilo mi se sve lice od suza, sjena tamna preko vjeđa mi je pala.

17 megjithëse nuk ka asnjë dhunë në duart e mia, dhe lutja ime është e pastër.

A nema nasilja na rukama mojim, molitva je moja bila uvijek čista.

18 O tokë, mos e mbulo gjakun tim, dhe britma ime mos gjeftë asnjë vend qetësimi.

O zemljo, krvi moje nemoj sakriti i kriku mom ne daj nigdje da počine.

19 Që tani, ja, dëshmitari im është në qiell, garanti im është lart.

Odsad na nebu imam ja svjedoka, u visini gore moj stoji branitelj.

20 Shokët e mi më përqeshin, por sytë e mi derdhin lotë përpara Perëndisë.

Moja vika moj je odvjetnik kod Boga dok se ispred njega suze moje liju:

21 Le të përkrahë ai arsyetimet e njeriut pranë Perëndisë, ashtu si bën njeriu me fqinjin e tij.

o, da me obrani u parbi mojoj s Bogom ko što smrtnik brani svojega bližnjega.

22 Do të kalojnë në të vërtetë edhe pak vjet akoma dhe unë do të shkoj pastaj në një rrugë pa kthim.

No životu mom su odbrojena ljeta, na put bez povratka meni je krenuti.