Jobi 15

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

A Elifas Temanac odgovori i reèe:

2 “Një njeri i urtë a përgjigjet vallë me njohuri të kota, dhe a mbushet me erëra lindore?

Hoæe li mudar èovjek kazivati prazne misli i puniti trbuh svoj vjetrom istoènijem,

3 Diskuton vallë me ligjërata boshe dhe me fjalë që nuk shërbejnë për asgjë?

Prepiruæi se govorom koji ne pomaže i rijeèima koje nijesu ni na što?

4 Po, ti heq mëshirën dhe eliminon lutjen përpara Perëndisë.

A ti uništavaš strah Božji i ukidaš molitve k Bogu.

5 Sepse prapësia jote t’i sugjeron fjalët dhe ti po zgjedh gjuhën e dinakëve.

Jer bezakonje tvoje pokazuju usta tvoja, ako i jesi izabrao jezik lukav.

6 Jo unë, por vetë goja jote të dënon, dhe vetë buzët e tua dëshmojnë kundër teje.

Osuðuju te usta tvoja, a ne ja; i usne tvoje svjedoèe na te.

7 A je ti vallë i pari njeri që ka lindur apo je formuar përpara kodrave?

Jesi li se ti prvi èovjek rodio? ili si prije humova sazdan?

8 A e ke dëgjuar ti këshillën sekrete të Perëndisë apo vetëm ti zotëroke diturinë?

Jesi li tajnu Božiju èuo i pokupio u sebe mudrost?

9 Çfarë di ti që ne nuk e dimë, ose çfarë kupton ti që nuk e kuptojmë edhe ne?

Šta ti znaš što mi ne bismo znali? šta ti razumiješ što ne bi bilo u nas?

10 Midis nesh ka njerëz flokëbardhë dhe pleq më të thinjur se ati yt.

I sijedijeh i starijeh ljudi ima meðu nama, starijih od oca tvojega.

11 Të duken gjëra të vogla përdëllimet e Perëndisë dhe fjalët e ëmbla që të drejton ty?

Male li su ti utjehe Božije? ili imaš što sakriveno u sebi?

12 Pse, pra, zemra jote të çon larg dhe pse sytë e tu vetëtijnë,

Što te je zanijelo srce tvoje? i što sijevaju oèi tvoje,

13 duke e drejtuar zemërimin tënd kundër Perëndisë dhe duke nxjerrë nga goja jote fjalë të tilla?”.

Te obraæaš protiv Boga duh svoj i puštaš iz usta svojih take rijeèi?

14 “Ç’është njeriu që ta konsiderojë veten të pastër dhe i linduri nga një grua për të qenë i drejtë?

Šta je èovjek, da bi bio èist, i roðeni od žene, da bi bio prav?

15 Ja, Perëndia nuk u zë besë as shenjtorëve të tij dhe qiejt nuk janë të pastër në sytë e tij;

Gle, ne vjeruje svecima svojim, i nebesa nijesu èista pred oèima njegovijem;

16 aq më pak një qenie e neveritshme dhe e korruptuar, njeriu, që e pi paudhësinë sikur të ishte ujë!

Akamoli gadni i smrdljivi èovjek, koji pije nepravdu kao vodu?

17 Dua të të flas, më dëgjo; do të të tregoj atë që kam parë,

Ja æu ti kazati, poslušaj me, i pripovjediæu ti što sam vidio,

18 atë që të urtit tregojnë pa fshehur asgjë nga sa kanë dëgjuar prej etërve të tyre,

Što mudarci kazaše i ne zatajiše, što primiše od otaca svojih,

19 të cilëve vetëm iu dha ky vend dhe pa praninë e asnjë të huaji në radhët e tyre.

Kojima samijem dana bi zemlja, i tuðin ne proðe kroz nju.

20 I keqi heq dhembje tërë jetën e tij dhe vitet e caktuara për tiranin janë të numëruara.

Bezbožnik se muèi svega vijeka svojega, i nasilniku je malo godina ostavljeno.

21 Zhurma të llahtarshme arrijnë në veshët e tij, dhe në kohën e bollëkut i sulet rrënuesi.

Strah mu zuji u ušima, u mirno doba napada pustošnik na nj.

22 Nuk ka shpresë kthimi nga errësira, dhe shpata e pret.

Ne vjeruje da æe se vratiti iz tame, otsvuda priviða maè.

23 Endet e kërkon bukë, po ku mund ta gjejë? Ai e di se dita e territ është përgatitur në krah të tij.

Tumara za hljebom govoreæi: gdje je? Zna da je za nj spremljen dan tamni.

24 Fatkeqësia dhe ankthi i shtien frikë, e sulmojnë si një mbret gati për betejë,

Tuga i nevolja straše ga, i navaljuju na nj kao car gotov na boj.

25 sepse ka shtrirë dorën e tij kundër Perëndisë, ka sfiduar të Plotfuqishmin,

Jer je zamahnuo na Boga rukom svojom, i svemoguæemu se opro.

26 duke u hedhur me kokëfortësi kundër tij me mburojat e tij të zbukuruara me tokëza.

Trèi ispravljena vrata na nj s mnogim visokim štitovima svojim.

27 Ndonëse fytyra e tij është e mbuluar me dhjamë dhe ijet e tij janë fryrë nga shëndoshja e tepërt;

Jer je pokrio lice svoje pretilinom, i navaljao salo na bokove svoje.

28 ai banon në qytete të shkretuara, në shtëpi të pabanuara që do të katandisen në grumbuj gërmadhash.

I sjedio je u gradovima raskopanijem i u kuæama pustijem, obraæenijem u gomilu kamenja.

29 Ai nuk do të pasurohet dhe fati i tij nuk ka për të vazhduar, as edhe pasuria e tij nuk do të shtohet mbi tokë.

Neæe se obratiti niti æe ostati blago njegovo, i neæe se raširiti po zemlji dobro njegovo.

30 Nuk do të arrijë të çlirohet nga terri, flaka do të thajë lastarët e tij, dhe do të çohet larg nga fryma e gojës së tij.

Neæe izaæi iz mraka, ogranke njegove osušiæe plamen, odnijeæe ga duh usta njegovijeh.

31 Të mos mbështetet te kotësia; duke gënjyer veten, sepse kotësia ka për të qenë shpërblimi i tij.

Neka se ne uzda u taštinu prevareni, jer æe mu taština biti plata.

32 Do të kryhet para kohe, dhe degët e tij nuk do të gjelbërojnë më.

Prije svojega vremena svršiæe se, i grana njegova neæe zelenjeti.

33 Do të jetë si një hardhi nga e cila merret rrushi ende i papjekur, si ulliri nga i cili shkundet lulja.

Otkinuæe se kao s loze nezreo grozd njegov i pupci æe se njegovi kao s masline pobacati.

34 Sepse familja e hipokritëve do të jetë shterpë dhe zjarri do të përpijë çadrat e njeriut të korruptuar.

Jer æe opustjeti zbor licemjerski, i oganj æe spaliti šatore onijeh koji primaju poklone.

35 Ata sajojnë paudhësinë dhe shkaktojnë shkatërrimin; në gjirin e tyre bluhet mashtrimi.

Zaèinju nevolju i raðaju muku, i trbuh njihov sastavlja prijevaru.